Een dansplaat moest het worden; het nieuwste album Labyrinthitis van de Canadese band Destoyer. De wereld heeft volgens frontman Dan Bejar te lang stil moeten zitten door de pandemie, dus werd Labyrinthitis opgenomen met de intentie om mensen weer in beweging te krijgen. Die wens wordt gedeeltelijk ingelost gedurende de tien songs die het album rijk is. Gelukkig maar, want luisteraars krijgen veel en veel meer.
De afgelopen 25 jaar is Destroyer bewierookt met superlatieven om het ondefinieerbare karakter van deze band toch enigszins te duiden. Bijna elk album kreeg een nieuw eigen geluid, waardoor het spectrum aan superlatieven breder en breder werd. In die zin houdt Destroyer de eer op twee fronten hoog met dit nieuwe werk: Labyrinthitis slaat een onontgonnen weg in met een compleet nieuwe Destroyer-stijl, zonder daarbij afbreuk te doen aan eigenheid. Labyrinthitis kan bij dit album wederom rekenen op een tombola aan lauwerkransen, want de zeggingskracht en de overtuiging waarmee het is gemaakt zijn onnavolgbaar geniaal.
Dat begint al bij de openingstrack. Het The Cure-achtige It’s In Your Heart Now klinkt onheilspellend weemoedig met een tekst waarvan Bejar bij het schrijven ervan in 2021 niet kon bevroeden hoe actueel die eind maart 2022 zou zijn: ’You want to go home, you want to know the way, and the when, and then why, somehow.’ De bittere soundtrack van een bevolking op de vlucht voor oorlog, verderf en geweld.
Het nummer Tintoretto, It’s for You is van een heel andere orde. Het is een demonstratie van Bejar’s dichterlijke schrijfkwaliteit die op een wonderbaarlijke manier ondoorgrondelijk blijft, maar toch beklijft. Mede door gebruik te maken van ‘spoken word’ krijgt het nummer daarbovenop nóg een extra lading.
‘Schrijven is schrappen’, luidt de beroemde uitspraak van schrijver Godfried Bomans. Dat devies neem Destoyer ter harte in de tekstloze titeltrack Labyrinthitis . Zonder woorden, maar met klanken die resoneren op een verloren gewaande jeugdherinnering, worden emoties uit een ver verleden moeiteloos blootgelegd. Dan Bejar bedrijft hier professionele gevoelsarcheologie. Het afsluitende The Last Song doet ten slotte waar het album mee begon: het benadrukken van de actualiteit. ’An explosion is worth a hundred million words/And that is perhaps too many words to say‘ zijn de laatste zinnen op dit album en behoeven weinig nadere toelichting.
Labyrinthitis van Destroyer is een album dat mijlenver uitstijgt boven het maaiveld van de doorsnee dansplaat. Sterker nog, het is een album dat bijna nergens mee te vergelijken is. Het luistert alsof je een adventskalender in handen hebt. Elke luisterbeurt opent zich een nieuw luikje met daarachter een persoonlijk pareltje om te koesteren. Hoe bitter de achtergrond waartegen deze pareltjes glans krijgen ook is.
