Geduld is een schone zaak, zo moet Dan Bejar, frontman van vriendcollectief Destroyer hebben gedacht. Zelfs nadat zijn plaat Kaputt uit 2011 door muzieksite Pitchfork werd uitgeroepen tot één van de beste platen van de afgelopen decennia was dat voor hem nog geen reden om haast te maken met een opvolger.
“I was just trying to lie low and make sure that the world at large forgot Kaputt ever happened”, aldus de eigenzinnige frontman van Destroyer in een interview met dezelfde muzieksite. Vier jaar heeft de wereld moeten wachten op een opvolger, maar Poison Season mag er zeker wezen. Want wie na Kaputt nog niet overtuigd was van het enorme talent van de band kan er met hun nieuwe plaat niet meer omheen. Een van de regels in het openingsnummer, Times Square, Poison Season I, vangt wellicht nog wel het beste de sfeer van de plaat: ‘You could fall in love with Times Square’. Op Times Square wordt de bezoeker overvallen door de omvangrijkheid van het wereldberoemde plein, door de hoeveelheid lichten, reclameborden en mensen. De plaat is hier een muzikaal equivalent van, Destroyer overrompelt de luisteraar door de enorme hoeveelheid aan bombast, alleen al door de hoeveelheid van blaas- en strijkinstrumenten. Waar op de vorige plaat nog sporadisch een saxofoon of trompet te horen was, is dat gebrek compleet goed gemaakt op Poison Season. Ieder nummer van de plaat is namelijk voorzien van een blazer en/of strijker laagje, om het nummer nét dat beetje meer ‘joie de vivre’ mee te geven. Hiermee is gelijk duidelijk dat Bejar ook de tijd genomen heeft voor de nummers op Poison Season en niet voor een gemakkelijk vervolg heeft gekozen door het trucje waarmee hij met zijn meer laidback Kaputt zoveel nieuwe fans kreeg. Het is een album geworden dat duidelijk op zichzelf staat, zowel tekstueel als muzikaal.
Op momenten lijkt de plaat een ware herbeleving van de 70’s te zijn, bijvoorbeeld bij nummers als Midnight Meets The Rain of Dream Lover. Een plaat die herinneringen oproept van echte classic-rock platen zoals Bowie’s Young Americans of Springsteen met Born To Run. Met de nodige echo over de saxofonen en trompetten lijkt een nachtclubsfeer, zoals te horen is op Solace’s Bride, niet ver weg. Vergis je niet, waar Kaputt nog figureerde als pre-party, is het feest goed aan de gang op Poison Season. Hoewel er wat voor valt te zeggen dat de stem van Dan Bejar zich meer leent voor de mellow Sophisti-Pop van Kaputt, bewijst hij dat zijn stem meer kan dan enkel fluisteren. De teksten van Bejar zijn net zoals op de vorige releases vrij cryptisch, abstract en neigen soms meer naar poëzie, maar zijn daarom niet minder mooi of interessant.
Ondanks al het plezier dat de plaat duidelijk laat horen had het evenwicht tussen de nummers wat scherper gemogen, de overgang van drukke naar enorm rustige nummers is soms te groot om het tempo in de plaat te houden. Poison Season bewijst zich als een plaat om bij weg te dromen. Want niet alleen het gefluister van Bejar brengt je in de sfeer, ook door het vele gebruik van blazers en strijkers zweef je als het ware door de plaat heen.
