Als je als band aan de top lang wegblijft, dan komen er vanzelf anderen om die plek op te eisen. Dat heeft dEUS ook in België ondervonden. Met snel groeiende topacts als The Haunted Youth wordt de status van beste Vlaamse band bedreigd. Maar How To Replace It gaat nog niet over dEUS zelf. Want na meer dan een decennium zonder nieuwe muziek is de kwaliteit nog altijd bijzonder hoog.
Het is waanzinnig, zoveel als er gebeurt op sommige tracks van het album. Neem alleen al de openings- en titeltrack. De dreigende diepe pauken leggen de basis voor het loeisterke nummer, maar daaromheen ontwikkelt gedurende 5,5 minuut een luisterspel van de hoogste orde. Het ene moment is de zang van Tom Barman diep, het andere fluisterend, terwijl de gitaar subtiel maar overheerlijk te werk gaat en de harmonieën langzaam aanzwellen. Naar het einde toe barst How To Replace It nog even goed uit zijn voegen als alle elementen uit de song samenkomen voor een ontploffing.
Niet elke song biedt zo’n intense luisterervaring. Gelukkig maar, want dat zou voor bijna 56 minuten (te) veel gevraagd zijn. Ergens is het jammer dat het absolute hoogtepunt direct verschoten is. Tegelijkertijd is de rest ook gewoon bovengemiddeld goed en zijn de nummers gelaagd en gedetailleerd bovendien. Songs als Must Have Been New, Man Of The House, 1989 en Faux Bamboo zijn met vakmanschap gepolijst en brengen ten opzichte van elkaar de nodige diversiteit met zich mee. Dream Is A Giver is de eerste – en eigenlijk ook enige – van de tracklist die niet volledig levert. Er wordt in de beginfase een bepaalde spanning goed opgebouwd, maar de bijbehorende pay-off ontbreekt. Pirates heeft dan de meer klassieke massale dEUS-uitbarsting naar het einde toe, waarbij violist Klaas Janzoons een prominente rol vervult.
Dat het bij dEUS elf jaar stil is geweest, betekent niet dat de band zijn rust gebruikt heeft voor vernieuwing. Sterker nog, het funky Simple Pleasures en Never Get You High zijn tracks die vooral fans van de eerste uren zullen kunnen bekoren. Naar het einde toe neemt dEUS even gas terug met de door Barman fraai ingezongen ballade Love Breaks Down. Als een cooling down na een intense trip.
De intensiteit gaat aanvankelijk niet meer de lucht in voor afsluiter Le Blues Polaire. Niet voor het eerst waagt de band zich aan het Frans, waarbij het opvalt dat de manier van stemgebruik van Barman heel erg lijkt op die bij Quatre Mains elf jaar geleden. De arrangementen zijn alleen een stuk minder angstaanjagend. In de laatste twee minuten wordt er dan toch nog een register opengetrokken wat zorgt voor een heerlijk einde van een heerlijk album.
dEUS vervangt hoogstens zichzelf aan de top van de bandspiramide van Vlaanderen. Zonder zich opnieuw uit te vinden, maar gewoon door met How To Replace It topkwaliteit te leveren.
