Van onverschrokken en wilde tienerpunk naar een uitgebalanceerde, Coldplayeske rockplaat: De jongetjes van Di-rect zijn met Daydreams In A Blackout definitief volwassen geworden.
Voor hun nieuwste album namen de mannen van Di-rect hun tijd: het is namelijk al weer tweeënhalf jaar geleden dat hun vorige studioplaat Time Will Heal Our Senses het levenslicht zag. Die tijd besteedden ze aan het ontwikkelen van een uniforme sound, iets dat niet altijd even makkelijk ging. Ze zonderden zich zelfs een week af op Ibiza. Spike: ‘Soms gaan de dingen niet zoals je ze plant. We gingen een week naar een tropisch eiland om te schrijven onder de zon… Het werd een week RISK spelen in de stromende regen.’
Daar, op een nat Ibiza, werd het idee voor de nieuwe plaat gesmeed. Basgitarist Bas van Wageningen: ‘We kwamen niet thuis met tien songs, wél met 1 episch idee, ‘First Time’, wat later een kapstok voor de rest van de plaat is geworden.’ Met een solide geraamte kon de band het album gaan uitbouwen.
First Time klinkt als een typisch Coldplay-nummer en de rest van de plaat kent soortgelijke invloeden. Toch hebben ze een eigen sound weten te creëren, met verrassende elektronische invloeden en zelfs een feature van Fedde La Grand. Het nummer met de dj, Where We Belong, valt echter enigszins uit de toon en lijkt niet bij de rest van het album te horen.
Sinds het vertrek van zanger Tim Akkerman in 2009 en de komst van zijn vervanger Marcel Veenendaal, heeft de laatstgenoemde meer en meer zijn stempel op de sound van Di-Rect weten te drukken. De band produceerde het nieuwe album zelf en heeft hierbij veel rekening gehouden met de stem van de zanger. Dat is te horen want hij klinkt nergens ingehouden. Marcel’s rauwe stemgeluid is gemaakt voor rock.
Spike krijgt ook genoeg ruimte om zich uit te leven. Zeker op nummers als That Would Be Something, Yeah Yeah Yeah en Out In The Wild kan hij vrijuit soleren en dan lijkt de gitarist zich het meest op zijn gemak te voelen.
Het album lijkt genoeg potentie te bezitten om ook live enorm te knallen. De band heeft het album deze keer zelf geproduceerd en daarvoor complimenten. Op een kleine misser na (het nummer met Fedde La Grande) levert Di-Rect een solide plaat af. Nu op naar het festival seizoen!
