DI-RECT brengt met Sphinx het tiende studioalbum in het bestaan van de band uit en het zesde met de huidige zanger Marcel Veenendaal. De band gaat op dezelfde weg verder als dat het eerder deed op Wild Hearts uit 2020, al weten ze die weg wel van een prachtige zeer vertrouwd aanvoelende nieuwe asfaltlaag te voorzien.
Voor het schrijven van Sphinx heeft DI-RECT weer de handen ineen geslagen met Niels Zuiderhoek. Hij schreef mee aan de meeste tracks en produceerde het album. Ook toetsenist Matteo Ianella heeft een bijdrage kunnen leveren, zo is de demo van hem de titeltrack Sphinx geworden. Het album begint met het onlangs uitgebrachte My Blood, een track die je aandacht weet te grijpen om ook de rest van het album te willen horen al komt de helft van het album wel erg bekend voor. Through The Looking Glass is bijvoorbeeld al een kleine twee jaar oud en voor 90s Kid geldt bijna hetzelfde al staat er dan wel weer een part 2 op Sphinx, vreemd genoeg eerder dan het origineel. Uiteraard staan OMG It’s Happening en How My Heart Was Won ook op het album.
Maar er is ook genoeg nieuw werk op de plaat te vinden en dat vult het oude werk als geheel erg goed aan. Het nog onbekende werk zijn stuk voor stuk prima in het gehoor liggende tracks. Er zit geen verkeerde noot op, waarbij het de volledige 43 minuten genieten is van het zeer vertrouwde geluid van DI-RECT.
Diamond Under Pressure lijkt met teksten als ‘How does she remains so beautiful?/ why couldn’t I be there for her?/ Nothing can compare to her’ een soort ode aan de vrouw die een klassieker op bruiloften kan worden. Het tweede deel van 90s Kid zet je een aantal keer op het verkeerde been. De tekst is natuurlijk zeer herkenbaar, maar op subtiele wijze in een volledig nieuwe track gegoten, het zit verrassend goed in elkaar. Vele malen zit je mee te zingen en verwacht je dat er een uithaal of een nanana komt, maar die blijven achterwege wat verfrissend werkt.
Ook Waterfall en Sphinx zijn fantastisch geworden. Vooral die laatste is een kleine acht minuten durend genot voor de oren. Het is bijna teleurstellend dat het album een eind heeft en de schreeuw om meer is ruimschoots aanwezig.
Al met al is Sphinx misschien wel het beste album van de Haagse band. Het zijn stuk voor stuk tracks die om meer vragen, waarmee de band bewijst nog vele jaren mee te kunnen.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
