Het blijft ambitieus, een dubbelalbum. DIIV is het gelukt. Heel erg goed zelfs. De New Yorker Zachary Cole Smith nam het tweede album geheel in zijn eentje op, en het eindresultaat is fascinerend. Ook al duurt het geheel net iets te lang om te blijven boeien.
De muziek van DIIV is een soort zweverige shoegaze surf-rock. Smith’s stem is dromerig, terwijl de gitaarrifjes boven zijn zang heen zweven. Soms heel opzwepend, op andere momenten bijna tragisch. Over de tragische momenten uit Smith’s leven is haast meer bekend dan over zijn grote muzikaliteit. Mede door zijn relatie met popzangeres Sky Ferreira, zijn verslaving aan heroïne en de arrestatie die volgde nadat de politie drugs vond in zijn auto, stond de zanger in het spotlicht. Hierbij werd ook zijn geliefde gearresteerd, wat zorgde voor schuldgevoel tegenover haar. Al deze gebeurtenissen en aspecten uit zijn leven lijken de grote inspiratie voor het nieuwe album. ‘Het was het ergste wat er kon gebeuren,’ vertelt hij ook aan Pitchfork. ‘Maar ik wist dat ik er een goed album uit kon halen…’
Is The Is Are is precies wat Smith wilt dat het is. Een album dat goed is. Uitstekend zelfs. Zeventien nummers lang is het tweede album een sprankelend resultaat met bijna perfect geproduceerde gitaartunes, zelfs het zeventien seconde durende (Fuck) is zeer vermakelijk. Vanaf opener Out of Mind kom je er gelijk lekker in, ondanks dat het wat op elkaar lijkt bij de eerste luisterbeurt. Blue Boredom met [lover] Sky Ferreira zet de toon even anders neer. Als een ware Kim Gordon draagt de zangeres het spokenword-nummer. Gevolgd door het somber gezongen Valentine zet het tweede album zich lekker door. Het nummer heeft een zomers gevoel door de heerlijke rifs en relaxte sfeer. Die tegenstrijdigheid in tekst en muziek komt ook terug op het titelnummer. ‘Last time I walked down this street, I wanted to die. Die!’ zingt Smith terwijl ook hier het nummer zweverig doorgaat.
Is The Is Are is een oprecht album. Smith weet met een simpele blik op zijn verslaving de muziek de hoofdrol te laten spelen: de teksten zijn ondersteunend, maar bloedeerlijk. ’I’m fucked to die in a world of shit. I’m trying to keep quiet but I can’t move quick,’ klinkt er op Dust. Ook hier is de muziek opzwepend en relaxt tegelijkertijd. Het gitaarwerk is sprankelend, terwijl Smith de tekst meer uitspreekt dan zingt.
Al met al is Is The Is Are dus een plaat die zeer goed in elkaar zit, maar een echt hoogtepunt kent het album niet. Met zeventien nummers duurt het even voordat je het album tot je door laat dringen, maar door de constante hoge kwaliteit weet Smith toch een plaatje met zeer fijne shoegaze tunes af te leveren.
