Aangezien er op het internet geen informatie over DJ Backlight te vinden is en In The Absence of Oxygen zijn of haar eerste album lijkt te zijn kunnen we meteen in de muziek duiken. Hier geen deejee aan het werk die de ene na de andere dancebanger uit de speakers laat knallen, maar een die zich bedient van technodub uit de Deepchord-school, hier en daar vergezeld van field recordings, achtergrond noise of andere subtiliteiten.
DJ Backlight (de hoes is al dan niet bewust in ultraviolet oftewel bLacklight) speelt bedachtzaam met de kracht van de herhaling, wat zorgt dat je langzaam elk nummer ingezogen wordt. Of beter gezegd, elke scène, want de muziek zou prima de wat donkerder arthouse films kunnen begeleiden. Het merendeel van de nummers eindigt zoals ze begint; het zijn de speelse toevoegingen die het hem doen. Zo heeft To Handcraft a Lung op de achtergrond een zacht mee neuriënde kinderstem, en gaat Aether, God of the Upper Air halverwege over in gruizige repeterende radio-opnames, wat een mooi hypnotiserend effect geeft.
In het tweede deel van de plaat verlaat DJ Backlist iets vaker het technopad. Zo wordt Locust Farm halverwege zelfs geheel beatless en verandert het in een spookachtig ambient nummer.
Air Tripper had zich tot een nummer van Coil kunnen ontspinnen, maar in de lijn van de meeste nummers op het album verandert het praktisch noch van tempo noch van stijl. Hoewel eerder de term arthouse viel, zie je in het tweede deel van afsluiter Monoxide bij wijze van spreken ‘blockbuster-held’ John Wick met zijn hond door de regen strompelen met de blik op wraak. Met relatief weinig middelen maakt DJ Backlight een intrigerende plaat die het beste ’s avonds met de koptelefoon beluisterd kan worden. Wraak hoeft deze artiest niet te nemen. En hoewel duidelijk niet gemaakt voor een groot publiek: vooral zo doorgaan.
