Al twaalf jaar maakt Django Django wereldwijd de festivaltenten onveilig, maar op plaat wil het eerlijk gezegd toch nooit écht lukken. Het lijkt gewoon niet de grootste hobby van de band te zijn, dat niet voor niets pas drie studioalbums heeft uitgebracht. Ook op het vierde album Glowing In The Dark blijft de magie uit.
Aan de aftrap is Django Django nog wel fris en fruitig. Spirals is een behoorlijk lekkere opener vol psychedelische invloeden. Het demarrerende intro en het hypnotiserende refrein geven Spirals veel schwung. Met Right The Wrongs en Got Me Worried wordt er nauwelijks geprofiteerd van die kickstart. Voorspelbaar tokkelt Django Django zich door de tracks heen. Op dat moment zit de luisteraar zich vooral af te vragen waarom er toch weer zo’n enorme vrachtlading aan filters over de zang van frontman Vincent Neff is uitgestort. Er zijn al veel te veel bands die dat trucje veel te vaak inzetten en ook Django Django weet er maar amper toegevoegde waarde uit te trekken.
Een gebrek aan inventiviteit zit Django Django wel vaker dwars op Glowing In The Dark. Nummers als Free From Gravity, Night Of The Buffalo en Asking For More volstaan, maar ook niet meer dan dat. Het klinkt allemaal doodgewoon en het Britse viertal wil best plezier maken, maar dat moet vooral niet te veel energie kosten. Dat humor en muziek niet al te goed samengaan blijkt uit Kick The Devil Out. De eerste keer is de deurbel gevolgd door een ‘hello there’ nog wel grappig, maar de verrassing is er bij elke luisterbeurt die volgt wel vanaf. De track zelf heeft wederom weinig om het lijf, al zijn de funky gitaren zeker opzwepend.
Niet geheel toevallig heeft Django Django invloed van buitenaf nodig om te verrassen. In Waking Up maakt Charlotte Gainsbourg haar opwachting en dat heeft direct effect. De dromerige stem van Gainsbourg blendt lekker in bij de instrumenten en geeft even die nieuwe impuls die Glowing In The Dark – dan al, het is pas de vierde track – nodig heeft. Ook het instrumentale The Ark geeft in ieder geval het gevoel van verandering. Gewoon even lekker experimenteren met soundeffecten, dat frist de boel lekker op.
Waar je het grootste deel van het album loom ondergaat, schieten op titeltrack Glowing In The Dark alle meters diep in het rood. Hemeltjelief, wat is dat refrein irritant zeg. En voor wat extra zout in de wonden besluit Django Django de tweede helft van het nummer compleet met dat refrein te vullen. Werkelijk niets rechtvaardigt het idee om de plaat naar miskleun Glowing In The Dark te vernoemen.
Django Django en studioalbums: het blijft een moeizaam huwelijk. Ook op Glowing In The Dark is de muziek van de band veel te voorspelbaar en veel te inwisselbaar. Beschaafd waag je een dansje omdat de gastheren je daar vriendelijk toe uitnodigen, maar je kunt niet wachten tot je weer mag gaan zitten. Het is best vrolijk, het is best swingend en het is zelden vervelend – los van die vreselijke titeltrack. Maar het is vooral ook gewoontjes. Django Django zal smachten tot de festivalweides weer opengaan, want het viertal mist momenteel veel, maar bovenal zijn toegevoegde waarde.
Het nieuwe album Glowing In The Dark van Django Django verschijnt 12 februari.
