Als je de verhalen over de afgelopen jaren van Douwe Bob Posthuma hoort en leest, kun je je voorstellen dat een album getiteld The Shape I’m In wel eens zware kost zou kunnen worden. Na zijn Eurovisiesongfestival-avontuur verzoop Douwe bijna in de drukte van een ontluikende internationale carrière. Slow Down? Vergeet het maar. Het leidde tot tunnelvisie, overmatig drankgebruik, vreemdgaan en een scheiding van de liefde van zijn leven. Het deed hem zoveel dat hij na de breuk een tatoeage met haar naam op zijn been liet zetten. Hoe het had kúnnen eindigen vertelt het levensverhaal van de aan Korsakov leidende vader Simon Posthuma. Gelukkig kiest Douwe Bob vooralsnog een andere uitweg: de loutering middels het schrijven van een nieuw album. Het resultaat? Douwe Bob verkeert muzikaal in ieder geval in uitstekende vorm!
Shine, de succesvolle en ijzersterke leadsingle, beloofde al veel goeds. Een vernieuwd geluid, vooral door de toevoeging van een geweldig synthesizerthema, een hook van jewelste en ook nog eens een aansprekende clip voor jong en oud. De positieve reacties van pers en publiek waren het logische gevolg, dus wat wil je nog meer? En wat met Shine ook al wel duidelijk werd, en nu bevestigd: The Shape I’m In is niet het geluid van depressie of ontgoocheling, maar van iemand die accepteert en dóór wil.
Met The Shape I’m In probeert Douwe Bob ook voorzichtig zijn countryveren af te schudden. Een recht-toe-recht-aan countryrocknummer, zoals A Damn Good Time van voorganger Fool Bar, zal je hier dan ook niet aantreffen. Maar een revolutionaire verandering is het nou ook weer niet. Daarvoor is de sound van Douwe Bob’s stem te herkenbaar en is zijn muziek te zeer geworteld in traditionele songstructuren. Producer Thijs van der Klugt (Baskerville) kleurt het alleen wat meer in dan voorheen het geval was. En dat levert een heerlijke sound op met verschillende accenten.
Wat puntiger en scherper waar nodig, zoals in Let You Go (zoals veel van de nummers op dit album over zijn geliefde) en het bijna Beatlesque Velvet Generation. Beide nummers horen tot de toppers van het album. In het laatste nummer rekent Douwe Bob terloopsook nog even af met de bezadigde en egoïstische elite die volgens hem geen solidariteit meer kent met de minder bedeelden van onze samenleving.
In andere nummers wordt er ruimte gecreëerd door een gelaagder en sferischer geluid neer te zetten, bijvoorbeeld in het in heerlijke galm en ruimtelijke geluiden gedrenkte Out on the Road. De potentiële singles krijgen een duidelijke poprocksound mee. Consider leunt daarbij misschien nét iets teveel op een overbekend Coldplaynummer, maar blijft wel hopeloos in je hoofd hangen. Voor de liefhebbers van de ‘oude’ Douwe Bob zijn er dan nog tracks als The Shape I’m In, Queen of Hearts en I Do.
En zo houdt Douwe Bob iedereen te vriend. En dat is dan wellicht het enige minpunt aan dit album. Dat het net iets te veilig is. Nergens neemt Douwe Bob een écht risico om fans of luisteraars van zich te vervreemden. Een echte verassing blijft daarmee uit.
Dat gezegd hebbende blijft het razend knap dat Douwe Bob hier een album aflevert met 12 tracks zonder één zwakke broeder, dat er enkele zeer hitgevoelige nummers op staan, dat zijn stem internationale klasse heeft (jaja, “on-Nederlands goed”…), en dat hij over het geheel genomen een mooie stap voorwaarts heeft gemaakt. Chapeau.
