Wanneer je de grootste hiphopartiest van de wereld bent, heb je geen klassieke promotour nodig om een album aan te kondigen. Voor Drake is één post op zijn Instagram genoeg. Hij lijkt zelf dondersgoed te weten dat zijn nieuwe album toch wel weer ‘gewoon’ bovenaan de hitlijsten gaat belanden. Nu hij zichzelf deze zekerheid heeft verschaft, lijkt het eindelijk weer tijd om te experimenteren en wat minder vanuit de automatische piloot muziek te maken. Honestly, Nevermind is niet het standaard album dat je van Drake verwacht en zal voor doorgewinterde fans zeker een muzikale verrassing zijn.
In een tijd waarin de grenzen van muziekgenres meer en meer vervagen, is een samensmelting tussen genres de normaalste zaak van de wereld. Sterker nog: Drake heeft er een aardig succesvolle carrière op gebouwd. Toch zijn hiphop en house twee genres die, op wat afgezaagde pogingen na, tot op heden nooit echt bij elkaar pasten. Het is dan ook interessant om de populairste rapper van de wereld een poging te zien wagen dit taboe te doorbreken.
De albumintro is er een die meteen vraagtekens zet bij de kwaliteit van arrangeren van het album. Een aantal seconden rustige muziek die plots abrupt wordt onderbroken door de tweede track Falling Back. Als luisteraar voelt het alsof het album per ongeluk op shuffle terecht is gekomen. Toch waan je je meteen in een club en lijkt Drake veel inspiratie te putten uit zijn hit Passionfruit. Drake’s variant op housemuziek is vooral de hapklare versie die goed werkt in een strandtent op een warme zomerse dag.
Ook Texts go green staat bol van de invloeden uit het verleden en klinkt als een mix tussen klassiekers Take Care en I Get Lonely. Het zijn de eerste tracks die doen beseffen dat Drake stiekem elk album wel een keer geëxperimenteerd heeft met deze sound, al is een heel album toch een hele andere tak van sport. Op Currents is het eerst iets te horen dat klinkt als een drop, al lijkt dat vooral op een piepende deur die snel open en dicht wordt gemaakt.
Het ‘nieuwe’ geluid van Drake klinkt niet verkeerd, maar is minder verfrissend dan je zou denken. Dat is vooral te wijten aan het gebrek aan wisseling in de thematiek. Drake trakteert luisteraars nog steeds op quasi toxische teksten en probeert zich aan de hand van cliché quotes van zijn kwetsbaarste kant te laten zien. Muzikaal vaart de rapper een totaal andere richting op, maar de bagage blijft hetzelfde.
Opvallend genoeg is Sticky de enige housetrack waarop de rapper rapt, de rest van de muziek is vooral te beschrijven als houseballads. Op Sticky eert Drake overleden vriend en modeontwerper Virgil Abloh, die zelfs kort te horen is op de track. Ook sonisch blijkt Honestly, Nevermind een ode aan Abloh die tijdens zijn carrière als dj veel housemuziek draaide.
Afsluiter Jimmy Crooks met 21 Savage is misschien wel de beste track van het album, maar klinkt totaal niet alsof het op Honestly, Nevermind hoort te staan. Deze traptrack breekt volledige met het housethema en lijkt bijna een middelvinger van Drake naar iedereen die al jaren roept dat hij een keer wat anders moet doen. Misschien hoeft de rapper helemaal niet te experimenteren met zijn geluid, maar nog jaren lang de hitlijsten domineren met zijn specialiteit: hiphoptracks die amper uit je hoofd gaan.
