Na zijn definitieve verhuizing van Wales naar New York, grijpt model-turned-musician Matthew Hitt de mogelijkheid aan om tussen opdrachten door liedjes te schrijven en zijn gitaarspel te verbeteren. De songs beginnen pas echt vorm te krijgen wanneer Hitt na een vakantie in zijn thuisland terugkeert en samen met Jack Ridley, Erik Lee Snyder en Daniel Jacobs Drowners opricht.
In 2014 brengt de band hun zelfgetitelde debuutplaat uit en gaat als support mee met Arctic Monkeys, The Vaccines, SKATERS en Cage The Elephant op tours door Amerika en Europa. Met Luv, Hold Me Down scoort de band een bescheiden hit en met songs die overduidelijk hun inspiratiebronnen laten horen – The Smiths, Pulp, Acrtic Monkeys, The Strokes – weten de heren een trouwe doch bescheiden fanschare op te bouwen.
Voor het tweede album On Desire gaat de band de samenwerking aan met producer Claudius Mittendorfer (Interpol, Johnny Marr) en dit keer werken de heren gezamenlijk aan de plaat die door Hitt wordt bestempeld als een meer observerende, donkere plaat dan diens voorganger. Openingstrack Troublemaker trapt in ieder geval al goed af met de nodige energie en bevat een aanstekelijke gitaarriff die we veelvuldig op het debuut voorbij hoorden komen. Eerste single Cruel Ways borduurt voort op dit principe en in het anthem-achtige refrein weet Hitt de juiste balans te vinden tussen wanhoop en boosheid. De door de band nagestreefde combinatie van verdrietig en vrolijk, donker en licht, hoopvol en somber is gedurende het album duidelijk hoorbaar. Tracks als Human Remains en Don’t Be Like That zijn daar het voornaamste uithangbord voor. Het rustige Dreams Don’t Count is een redelijk misplaatst rustpunt en geeft On Desire weinig meerwaarde.
Waar Drowners met het debuut amper een indruk achterliet, lijkt dat met diens opvolger ook die kant op te gaan. Er staan een aantal sterke indiesongs op. Conversations With Myself, Pick Up The Pace en Another Go zijn prima nummers die van de band een goede festivalkandidaat maken. Toch krijg je tijdens het luisteren het gevoel dat je naar één lang nummer aan het luisteren bent. Er zit weinig variatie tussen het materiaal en Hitt’s stem is te eenzijdig en niet krachtig genoeg om 37 minuten lang te boeien. On Desire is een tussendoortje dat je af en toe opzet maar na verloop van tijd verdwijnt de plaat weer geruisloos naar de achtergrond.
