Een mix van goede radioliedjes en dromerige luistersongs, plus de Songfestival overwinning nog vers op de achtergrond. Dit alles maakte het debuutalbum van Duncan Laurence drie jaar geleden tot een groot succes. Hoewel de meeste artiesten de platen die in de coronatijd zijn ontstaan allang hebben uitgebracht, nam Laurence rustig de tijd. Toen afgelopen mei het moment eindelijk daar was, werd hij door veel mensen de grond in getrapt omdat hij te weinig tijd en energie had gestoken in onze songfestival inzending van dit jaar, de act waar hij grotendeels bij betrokken was. De kritiek die Laurence kreeg maakte hem fysiek en lichamelijk uitgeput, waardoor hij zich vervolgens even terugtrok.
Na een rustige periode (waarin hij trouwde met zijn partner/songwriter Jordan Garfield) en met zijn opwachting in het huidige seizoen van Beste Zangers, komt de release van het album Skyboy marketingtechnisch gezien precies op het juiste moment. Een feit waar genoeg mensen wel weer een bepaalde mening over zullen hebben, want ja: zeuren doen we nou eenmaal graag. Maar uiteindelijk moet het gewoon om de muziek gaan en in het geval van Laurence zit dat op zijn tweede langspeler goed.
Een beetje muziekkenner die naar Skyboy luistert zal het opvallen dat Laurence tijdens het maken van zijn tweede plaat goed naar andere artiesten heeft geluisterd. Een aangenaam liedje als Rest In Peace, (met het subtiele achtergrondkoor en een 70’s sound als omhulsel), ademt bijvoorbeeld hetzelfde gevoel als een track van Queen. Bij I Want It All en Baby Blues schiet die gedachte ook door je hoofd, terwijl Laurence in Lucid Dream, de titeltrack Skyboy, Electric Life en Broken Parts weer tapt uit het vroegere werk van Elton John.
Dat Laurence op een fijne manier nostalgische sounds vermengt met popmuziek van nu is op het hele album voelbaar. Naar eigen zeggen presenteerde hij zich op zijn debuutplaat als mellow en systematic, terwijl het op dit album meer om performen moet gaan. Echt door het dak gaan met zijn nieuwe songs dat doet de zanger nooit, maar met het snellere California Rose doet hij wel een aardige poging en laat daarmee een lekker plaatje horen met een slimme verwijzing naar 60’s westcoastpop.
Als je deze plaat naast Small Town Boy neerlegt is het opvallend om te horen dat Laurence qua productie dit keer niet zo heel gepolijst te werk is gegaan. Samen met Sam de Jong en Leroy Clampitt (twee producers uit Nieuw-Zeeland) hoefde het dit keer allemaal niet zo strak en perfect zoals een liedje als Arcade bijvoorbeeld is. Een kraakje hier en daar had zeker niet misstaan binnen de elf liedjes, maar dat is slechts het kleine golfje op een rimpelloze zee. Skyboy is 34 minuten genieten geblazen en het levende bewijs dat Duncan Laurence meer is dan die ene Songfestival-winnaar.
