Op Private Space, de derde plaat van Durand Jones & The Indications, wordt het retro soulgeluid van deze band uit Bloomington, Indiana wat verder opgerekt. Vleugjes disco, funk, Philly soul en r&b dwarrelen door de tien nummers heen, terwijl de veelal zijdezachte soul de boventoon blijft voeren. De zang wordt verdeeld tussen het wat lage stemgeluid van Durand Jones en de falsetto van drummer Aaron Frazer, die eerder dit jaar debuteerde met zijn eigen plaat Introducing. Private Space is strak geproduceerd, waarbij de zang en de instrumenten in volledige harmonie met elkaar verstrengeld zijn. Een balanceeract tussen glad en perfectie, waarbij de rauwheid van hun debuutalbum wat uit het zicht lijkt te zijn verdwenen.
Het album opent met het optimistische Love Will Work It Out. Een fijne, zwoele midtempo track, waarin het in het reine komen met de huidige pandemie een rode draad vormt: Folks overtaken by disease / All the people lost made me fall right onto my knees / All I could do is cry and shout /I knew I had to trust the faith that love would work it out. Direct gevolgd door de aanstekelijke disco-funk van Witchoo. De zacht pompende bas zorgt voor een zeer dansbaar nummer, waar de zang van Jones en Frazer elkaar mooi afwisselen. Het intro van de titeltrack is een mooie combinatie van een heldere drum en een melancholische piano, waarna de blazer en strijkers inzetten. De nummers vallen op door hun sterke compositie en weelderige arrangementen. Zinnenstrelend voor de oren.
More Than Ever en Ride or Die brengen je moeiteloos terug naar de jaren 70. Rijke orkestratie, uitgekiende koortje en dit alles ondersteund door violen en een zeer groovy ritmesectie. De liefde druipt onderwijl uit de teksten, veel meer heeft goede soul niet nodig. Het tempo versnelt enigszins in de funky discotrack The Way That I Do. De hoge stem van Frazer houdt je bij de les, maar het had zomaar een nummer van Jamiroquai kunnen zijn. Met Reach Out voeren de positieve vibes wederom de boventoon, ik ben er als je me nodig hebt: (If you need me) / You just have to (reach out). In Sexy Thang wordt het een beetje meer funky. Samen met Witchoo en Sea Of Love is dit de meest dansbare track, ondanks de vertraging halverwege. Ook hier vallen de spannende koortjes en de relaxte grooves op. Het slotakkoord is het rustige I Can See, waar de huidige vermoeide tijd een hoopvolle nieuwe dag in het vooruitzicht wordt gesteld.
Durand Jones & The Indications hebben met Private Space wederom een pareltje geproduceerd, mits je er de tijd voor neemt. Bij de eerste beluistering vallen weliswaar een paar tracks gelijk op, maar lijkt de rest wat te blijven hangen in het reeds bekende honingzoete 70s soulgeluid van bijvoorbeeld de Delfonics of de Temptations. Echter, schijn bedriegt. Het is een plaat die duidelijk meerdere draaibeurten nodig heeft wil je betoverd raken door de fraaie funky soul, de doorleefde zang, de rijke arrangementen en de uitmuntende productie. De teksten zijn doordesemd van liefde en hoop, met af en toe een sociaalkritische noot. Kortom een plaat die uitstekend past in de lange, Amerikaanse soultraditie. Toch zouden iets meer rauwe randjes voor een volgende plaat aanbevelenswaardig zijn.
