Al tien jaar is Durand Jones bezig met nadenken over songs die zijn roots in zijn geboortedorp Hillaryville, Louisiana aan de Mississippi beschrijven. Dit voorjaar heeft hij zijn indrukken en overpeinzingen op zijn debuutalbum Wait Til I Get Over gezet. In de tussentijd heeft hij onder de naam Durand Jones & The Indications drie zeer goed ontvangen platen gemaakt. Prachtige retrosoul die zo weggelopen lijkt uit de jaren zeventig, met tracks zowel over de liefde als met maatschappijkritiek. Met zijn debuutplaat word je in eerste instantie even op het verkeerde been gezet als je denkt dat Jones zijn bandgeluid nu solo gaat uitvoeren. De zang op Wait Til I Get Over is veel meer gospel, blues en soul uit het diepe zuiden en daarmee ruwer en rauwer dan verwacht. De muziek is ook veel gruiziger en kaler dan de volle orkestraties die hij met zijn band liet horen.
De plaat opent in Gerri Marie haast klassiek met piano en violen, tot Jones begint te zingen. De soul stijgt op uit de krochten van zijn ziel. De toon is gezet als in The Place You’d Most Want To Live (Interlude) Jones verhaalt over zijn geboortedorp dat gesticht is door vrijgemaakte slaven. Beeldender kan haast niet. “If you follow the Mississippi River as she swivels and turns tightly — unable to move freely because of the levy, you’ll find Hillaryville. A small place in Louisiana’s Atchafalaya basin. This place was founded by eight slaves who received it as a form of reparations after the American Civil War.” Het album van Jones zou het ook prima doen als soundtrack van een film over het diepe zuiden van de VS. De broeierige warmte stijgt uit de groeven van de plaat omhoog. De luisteraar wordt hierdoor ook gelijk het universum van Jones binnengezogen. De stukken gesproken woord ademen eenzelfde gruizige sfeer als de soundtrack van de Wim Wenders film Paris, Texas.
Lord Of Mercy was de eerste single en die liet direct horen dat Jones zijn inspiratie meer uit de originele rhythm & blues haalt, dan de honingzoete ‘70s soul. De muziek klinkt ongepolijst, alsof er een grofkorrelige film overheen ligt. Strak drumwerk en vooral een licht overstuurde gitaar stuwen deze rock meets gospel track naar grotere hoogten. De titeltrack herbergt een gospelkoor dat uithaalt tegen de achtergrond van filmische muziek. That Feeling begint met een rustige, akoestische gitaar en Jones die verhaalt over zijn identiteit als queer man. De ingetogenheid wordt gaandeweg losgelaten als het nummer zich opent. Een liefdeslied over zijn eigen relaties dat wederom de kracht van zijn stem en muzikale ondersteuning laat horen. Jones stelt zich kwetsbaar op waardoor het nummer nog krachtiger binnenkomt. Het is niet alleen zijn binnenkant die aan bod komt, Someday We’ll Be Free is een protestlied in de beste traditie van de burgerrechtenbeweging. Ondanks de waarschuwingen in de tekst en de verwijzingen naar politiegeweld tegen de zwarte Amerikanen, is het een hoopvolle track.
Wait Til I Get Over is een juweel van een plaat, die bij iedere draaibeurt aan kracht wint. Het stemgeluid van Jones is rauwe mix tussen blues en soul, waarmee hij zijn persoonlijke verhaal veel diepgang geeft. Vanaf de eerste tonen word je ondergedompeld in het diepe zuiden waar Jones als jonge jongen van weg wilde komen, maar hij als volwassen man met een zekere heimwee naar terugkijkt. De gesproken interludes zorgen voor een mooie samenhang en dragen bij aan de sfeer die de plaat uitademt. Durand Jones keert niet tevergeefs terug naar Louisiana. De plaat is een ode aan zijn jeugd en tegelijkertijd herbergt het de veelheid van emoties die Jones’ tocht naar volwassenheid vergezellen. Hillaryville heeft Jones gemaakt wie hij nu is en het is een voorrecht om daar via zijn muziek en teksten deelgenoot van te mogen zijn.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
