Ed Sheeran’s laatste album ÷ werd zo veel gespeeld en was internationaal zo succesvol, dat het moeilijk te geloven is dat het meer dan drie en een half jaar geleden werd uitgebracht. Toch houdt de Britse singer-songwriter vast aan zijn bekende formule en volgt hij ÷ op met zijn nieuwe plaat =. Op = (uitgesproken als Equals) keert hij terug naar zijn oude vorm en vindt hij zijn inspiratie in een reeks energieke popsongs waarin hij vertelt over zijn tedere en heilzame momenten van de afgelopen jaren. Het vierde solo-studioalbum van Sheeran weerspiegelt grote verschuivingen in zijn persoonlijke leven. Equals geeft ons dus een kijkje in de jaren waarin we niks van de artiest hebben gehoord.
Er is veel veranderd sinds de release van ÷. Ed trouwde en kreeg zijn eerste baby, een dochter genaamd Lyra Antarctica Seaborn Sheeran. Het is meteen duidelijk dat zijn nieuwe familie de plek is waar hij inspiratie vond voor de lyrische reizen van het nieuwe album. In de eerste regel van het openingsnummer Tides zingt hij: ‘I have grown up, I am a father now’, waarmee hij ons rechtstreeks vertelt dat hij volwassen is geworden en zich schaamt voor dingen die hij in zijn jeugd heeft gedaan. Het is het eerste van een aantal nummers met tedere teksten gericht aan zijn dochtertje.
Sandman, misschien wel het liefste nummer van het album, speelt als een slaapliedje voor haar. Gitaren en percussie gaan perfect samen met Sheeran’s hoge zang. Het klinkt nog net niet als een kinderspeeltje met geluiden dat boven een wieg slingert. ‘Fall into the world of your song/ Whatever you feel can never be wrong/ Come along for the ride/ And in the shake of a lamb’s tail, we’ll go/ Yeah, be still now and close your eyes’, zingt Sheeran. Het is lief en leuk om een eerbetoon aan zijn kind te horen, hoewel het niet waarschijnlijk is dat het de wereld zal overnemen zoals zijn romantische eerbetoon Thinking Out Loud.
Dat weerhoudt Sheeran er niet van om weer zo een hoogtepunt te bereiken. Veel andere nummers op het album lijken namelijk erg op eerdere releases van Sheeran. Met name 2 Step, waar hij zijn traditionele rapzang met akoestische gitaar laat horen, doet sterk denken aan één van zijn vroegste hits zoals You Need Me, I Don’t Need You. Of neem nu het nieuwe Love In Slow Motion, dat herinneringen ophaalt aan avonden met vrienden en te veel drankjes, terwijl hij eerst zachtjes en dan weer snel op zijn gitaar tokkelt. Andere opvallende uptemponummers zijn Collide en Be Right Now. In de eerste zingt Sheeran zoete woordjes over een droomhuisproductie die Robert Miles waardig is, terwijl de laatste het clubequivalent is van een inspirerend citaat gedrenkt in zachte synths.
Het absolute hoogtepunt van het album komt op Overpass Graffiti, dat begint met een diepe en snelle beat, terwijl Sheeran zingt over een relatie die net zo permanent aanvoelt als de graffiti die over snelwegen en bruggen wordt gespoten. Het nummer volgt de trend van Sheeran’s singles, met tinten van elektronisch en R&B die versmelten met zijn poppy, verfijnde en romantische songwriting. ‘You were the first full stop that will never leave’, is misschien wel de beste regel om te bewijzen dat Sheeran meester is van veelzijdige teksten met dubbele betekenissen.
Hoewel Equals misschien geen geheel nieuw geluid biedt voor Sheeran, is het een welkome terugkeer voor de singer-songwriter wiens muziek het vermogen en de gevoeligheid heeft om over generaties en grenzen heen te werken. Niet zo vernieuwend en hit-waardig, maar slecht is Equals zeker niet.
