Eddie Vedder is weer terug met een soloplaat nadat hij zich voor het laatst in 2011 losrukte van Pearl Jam. Dat doet hij op Earthling met de hulp van enkele giganten uit de popmuziek: Elton John, Ringo Starr en Stevie Wonder. Drie artiesten die niet direct in elkaars vaarwater liggen en ze liggen alle drie nog verder weg van Pearl Jam. Haast logischerwijs heeft dat een divers album tot gevolg.
Vedder smeert zijn muzikale diversiteit uit over dertien tracks, te beginnen met Invincible. Hoewel hij met John, Star en Wonder samenwerkt, is de muzikale flirt met een andere gigant direct duidelijk. De invloed van Bruce Springsteen klinkt heel erg door op de opener en het is lang niet de enige keer dat dat gebeurt op Earthling. Daarna pakt Vedder zoals wel vaker stevig uit met Power of Right, dat een knetterend begin heeft dat prima bij Pearl Jam had gepast. Hetzelfde geldt voor onder meer Brother the Cloud en Good and Evil. Leuke nummers, maar bijzonder is het allemaal niet. Zeker niet binnen het oeuvre dat Vedder al heeft opgebouwd.
Daarmee verdwijnt wel een beetje de noodzaak van het solo gaan voor dit album. Want je ook vindt van Ukelele Songs, het concept week duidelijk af van dat van de grungegroep. Ook bij Into The Wild – de soundtrack voor de gelijknamige film – was het soloproject duidelijk. Voor een flink deel van Earthling geldt dat niet, al zitten er wel experimenten tussen die bij Pearl Jam niet zo snel aan het bod zouden komen. Dat ligt dan vooral aan de toevoeging van Wonder, die met zijn mondharmonica helemaal losgaat op Try. In een razend tempo vliegen de noten van het blaasinstrument je om de oren tijdens deze potentiële roadtripknaller.
Dan ook maar even de andere gastbijdrages. Starr drumt op Mrs. Mills, een rustiger nummer met duidelijke The Beatles-tinten. Dat komt misschien nog wel meer door de piano dan door het drumwerk van de ex-Beatle. Van het eerder genoemde trio is John de enige die vocaal zijn duit in het zakje doet. Wanneer hij en Vedder in de coupletten na elkaar zingen leeft het nummer Picture op, maar de samenzang in het refrein pakt minder goed uit. Wel is pianosolo om van te smullen.
Tot slot is er op On My Way nog een vierde gast, namelijk Vedders biologische vader Edward Severson Jr.. Enkele jaren geleden ontdekte Vedder een tape, waarop zijn overleden vader zingend te horen is. Hij samplet daaruit de zin ‘I’ll be on my way.’ Dit is extra emotioneel omdat Vedder pas ontdekte dat Severson Jr. zijn daadwerkelijke vader was, toen deze al was overleden.
Ondanks dit mooie sentimentele tintje is Earthling niet een plaat die je per se gehoord moet hebben. Daarvoor levert Vedder iets te veel middelmaat af. Als hij nummers maakt die dicht bij Pearl Jam staan, kan hij dat het beste gewoon met Pearl Jam doen.
