Iets meer dan een jaar na het verschijnen van debuutplaat Big Thing van de Rotterdamse indieband Elephant, ziet opvolger Shooting For The Moon het daglicht. En op dit tweede album doet Elephant waar het goed in was op de eerste plaat nog eens dunnetjes over. De authentieke popliedjes brengen wederom het gevoel van melancholie, de dromerige zangpartijen brengen de fantasie wederom in vervoering en de fraai klinkende zangpartijen zijn van internationale kwaliteit. Toch heeft deze plaat – net als zijn voorganger – één nadeel…
De opener op Shooting For The Moon is weggelegd voor het lied Post-Punk, waarin op engelachtige toon wordt gezongen ‘I hate your post-punk pretensions, your fake English accent.’ Om daarna meteen te vervallen in spijt als eerlijk wordt uitgesproken dat hier eigenlijk sprake is van jaloezie. Dat hoeft overigens op geen enkele manier, want het lied is prachtig. Niet alleen het arrangement en de zang, maar ook zeker de heerlijke langzaam voortslepende gitaarsolo.
The Morning is een zomerzwoel gezongen duet met de in Ethiopië geboren Belgische singer-songwriter Meskerem Mees. Er zijn in de muziekgeschiedenis vele pogingen gedaan om de term ‘Indian Summer’ in muziek te vatten. The Morning is een fijne, knus klinkende, geslaagde poging om dat te bereiken, inclusief Hall & Oates-achtig baslijntje. April is ook al zo’n zoete wegdromer, zij het meer uptempo. ‘Words like cinnamon, dressed in black/ I look at you, I will sit at the bed’; probeer dan maar eens niet weg te dromen naar de momenten van intiem geluk en verbinding.
Het album sluit af met het lied Moonlight, waarin ondefinieerbare achtergrondgeluiden klinken alsof iemand iets zoekt op een bureau vol papier en paparassen. Vreemd, anders en toch geheel passend in de sfeer van Shooting For The Moon. Of nou, hele plaat. Na iets meer dan dertig minuten is de lp al afgelopen. Welgeteld anderhalve minuut langer dan debuutplaat Big Thing. Er komen regelmatig ep’s uit die langer je oren bespelen. Krap dertig minuten is toch wel érg mager. Ter illustratie: de tweede lp van Laufey die vorige week verscheen kent een lengte van achtenveertig minuten. Elephant had met de kwaliteit die de band binnenboord heeft, moeiteloos een lied of drie á vier aan kunnen toevoegen aan Shooting For The Moon.
Los van deze kritiek op de kwantiteit, is er met de kwaliteit verdraait weinig mis. Op Shooting For The Moon klinkt Elephant volwassener dan op haar voorganger. Dat de productie van de tien songs in handen was van Pablo van de Poel (DeWolff) zal daar zeker aan bijgedragen hebben. De groei die Elephant laat horen op Shooting For The Moon leidt naar een route waarmee het zich op termijn mag meten aan stijlgenoten als Iron&Wine, Fleet Foxes en The Tallest Man On Earth.
Over de titel van de plaat tot slot: klinkt lekker hoor ‘shooting for the moon’, maar aangezien het de laatste tijd wat druk begint te worden op de maan, luidt ons advies aan Elephant om vooral te blijven foerageren naar inspiratie in hun thuisbasis; de rijke Rotterdamse klei. Dat heeft de band tot nu toe twee prima platen opgeleverd en het moet gek lopen willen daar niet vele opvolgers achteraan komen.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
