Er zijn drie zaken waar Enter Shikari een enorme hekel aan heeft: kapitalisme, muzikale grenzen en de handrem aantrekken. Wat dat betreft zijn van albumtitel Nothing Is True & Everything Is Possible vooral de laatste drie woorden van toepassing op de band. Op het nieuwe album raast de band hard en experimenterend langs het vijftiental nummers.
De spuuglelijke albumcover heeft één ding goed voor elkaar: het zegt precies wat Nothing Is True & Everything Is Possible is. Het album is veel, het vliegt alle kanten op, het is druk en het is kleurrijk. Nu is Enter Shikari nooit vies van experiment geweest, maar op de nieuwe plaat worden de muzikale grenzen nog verder opgerekt. Het maakt de muziek bij vlagen complex, al zit er continu een toegankelijke elektrosaus overheen.
THE GREAT UNKNOWN is een sterk begin van het album. Het korte maar mooie piano-intro trekt de aandacht en als de elektrobom vervolgens barst, is er geen houden meer aan. Als een ADHD’er met een blikje energydrink achter de kiezen stuitert Enter Shikari van links naar rechts. Het moet een heerlijke opening zijn van de liveconcerten.
De verschillende intermezzo’s geven Nothing Is True & Everything Is Possible een speels karakter. apØcaholics anonymØus (main theme in B minor) is net zo vreemd als de titel doet vermoeden, maar het werkt als opmaat naar the pressure’s on.. Nog beter werken de 46 seconden van Reprise 3 naar het energieke T.I.N.A., juist omdat het contrast tussen beide tracks zo groot is. Op T.I.N.A. komt het beste in Enter Shikari naar boven: elektropunk met stuiterbaleffect. Druk en rommelig, maar bijzonder vermakelijk en origineel. Maar ook als Enter Shikari andere vormen kiest, weten ze interessant te blijven. Waltzing off the Face of the Earth (I: Crescendo) is een elektrowals met een politieke boodschap. De overtuiging waarmee zanger Rou Reynolds de kernzin ‘Nothing is true and everything is possible’ bijna uitspuwt, bezorgt een unheimisch gevoel. Zeker als de wals na twee minuten écht op stoom raakt en dreigend uit de speakers rolt.
Op sommige momenten kleurt Enter Shikari wel netjes binnen de lijntjes en direct ontstaan er problemen. Crossing The Rubicon is een saaie track waarop de band precies niet doet wat Enter Shikari zo goed maakt. Het nummer is rechtlijnig, uiterst voorspelbaar en komt zeer gedateerd over. De clichés van al die highschoolrockbandjes die rond de eeuwwisseling populair waren, worden op Crossing The Rubicon opgerakeld. Ook modern living…. is traag en een nutteloze onderbreking van het album.
Het slot trekt als een filmsoundtrack voorbij. Het instrumentale Elegy For Extinction had zomaar de introtune van een nieuwe Star Wars-film kunnen zijn. Marionettes (I. The Discovery Of Strings) en Marionettes (II. The Ascent) vormen een onheilspellend koppel waarmee het sciencefiction-gevoel plots omslaat in een rampenfilm. Met satellites* * en thē kĭñg weeft Enter Shikari nog twee meezingers in het geheel. Best lollige plaatjes, maar wel een beetje makkelijk scoren in een verder sterk doordacht concept.
Op Nothing Is True & Everything Is Possible klinkt Enter Shikari dynamischer dan ooit. Eigen grenzen worden verlegd en dat maakt het album soms vervreemdend, maar net zo vaak interessant. Er wordt best wat van het luistervermogen van de fans gevraagd, want het is niet altijd gemakkelijke kost. Maar waarom zou een band de luisteraar niet op de proef mogen stellen? Wie met aandacht en interesse naar Nothing Is True & Everything Is Possible luistert, krijgt er immers voldoende voor terug.
