Sporters die tijdens of na hun profcarrière hun heil zochten in de muziek; velen hebben het geprobeerd, maar slechts een enkeling bleek succesvol. Tennisser John McEnroe, voetbalkeeper Julio Iglesias en – van recenter datum – Formule 1-coureur Charles Leclerc. Zomaar drie voorbeelden van atleten die op succesvolle wijze en in geheel eigen stijl en genre muziek uitbrachten. Minder succesvol waren de pogingen van tennisster Caroline Wozniacki, basketballegende Shaquille O’Neal en de Amerikaanse voetballer met cultstatus Alexi Lalas.
De volgende die een duit in het zakje doet, is Eric Cantona: oud-voetballer van onder andere Manchester United en vijfenveertigvoudig international voor het Franse nationale elftal. Maar de Fransman beschikt over meer talenten. Zo heeft hij zich na zijn voetballoopbaan verdienstelijk toegelegd op acteren in voornamelijk arthousefilms, heeft hij dichtbundels uitgebracht en heeft hij meerdere malen succesvol geëxposeerd met zijn geprezen schilderkunst. De lockdownperiode was voor hem aanleiding om zichzelf gitaar te leren spelen en liedjes te gaan schrijven. Drie jaar later ziet zijn eerste album getiteld Cantona Sings Eric het levenslicht. Een live dubbelalbum met zeventien zelfgeschreven songs met een totale duur van vijfenzeventig minuten.
De aftrap is voor het lied I’ll Make My Own Heaven, opgenomen in – hoe kan het ook anders – Manchester. De twee openingszinnen ‘I’ve been heroic/I’ve been criminal’ klinken op het eerste gehoor misschien wat cliché, maar zijn wel degelijk op Cantona van toepassing. Ze verwijzen naar het succes dat hij had als voetballer, maar ook naar de periode waarin hij zijn beruchte karatetrap uitdeelde aan een voetbalsupporter. Cantona werd daarvoor strafrechtelijk vervolgd en kreeg een maand gevangenisstraf (die later overigens werd geseponeerd). Meteen is dus duidelijk dat Cantona serieus en zelfkritisch te werk is gegaan.
De liedjes hebben iets beklemmends, iets dystopisch. Te vergelijken met de muziek van Nick Cave. We Drive is daar exemplarisch in. Een filosofisch lied over het immer onderweg zijn, maar niemand weet waarheen. Cantona praat en zingt tegelijkertijd, zoals we dat kennen van de Italiaanse zanger Paolo Conte, maar dan met het raspende geluid van Tom Waits en de diepte van Leonard Cohen (You Want It Darker). Over debuutsingle The Friends We Lost zegt Cantona in een interview met The Standard: ‘Als mij wordt gevraagd hoe ik zou willen reïncarneren, zeg ik altijd: als een adelaar. De tekst van dit lied is bedoeld voor deze adelaar, ik vraag hem hoe hij zich voelt in volle vlucht, omringd door stilte en heelheid.’ Serieuze kost dus.
Enkele liedjes worden in het Frans gezongen, zoals het indrukwekkende Je Veux. Een nummer waarin Cantona bezingt dat de kleine dingen in het leven uiteindelijk de grote blijken te zijn. Wie goed luistert, hoort subtiel verborgen hints naar Riders On The Storm van The Doors; de band waarvan Cantona een groot bewonderaar is. Nog even terug naar dat karate-incident. Bij de persconferentie die was belegd na dat incident, gaf Eric Cantona op de vraag waarom hij de trap had uitgedeeld het volgende onnavolgbare antwoord: ‘When the seagulls follow the trawler, it’s because they think sardines will be thrown into the sea.’ In zijn lied I Love You So Much, waarmee het album eindigt, komt hij hier op uiterst grappige, innemende en zelfverzekerde wijze op terug. Het is een hartverwarmend slot van een onverwachts goed album van hoge kwaliteit.
Toch heeft Cantona Sings Eric ook zijn keerzijde. Zo werkt het Engels met zwaar Frans accent van Cantona vroeg of laat op de zenuwen en is hij verre van een goede zanger. Toch brengt deze kritiek te weinig gewicht in de schaal om het geheel onderuit te halen. Cantona Sings Eric is een aantrekkelijke plaat geworden, waarmee de 57-jarige Fransman bewijst ook over muzikaal talent te beschikken. Onbekend is hoe het met zijn politieke ambities gesteld is. Het kan bijna niet anders of hij gaat ook dát eens verkennen. Laat dat moment nog maar ver weg zijn, zodat er tijd genoeg overblijft om op muzikaal gebied nog veel meer van Cantona te mogen zien en horen.
