Ze noemen zichzelf een popband, maar Everything Everything is toch iets gecompliceerder dan dat. Een mix tussen rock, pop, indie en de invloed van R&B-artiesten zorgt er voor dat de band een aparte sound heeft. Op hun nieuwe album Get To Heaven halen ze echt álles uit de kast.
Het doel om clichés te vermijden ligt diepgeworteld bij de Britten. ‘We proberen het niet te laten klinken als alles wat je al gehoord hebt,’ zeggen ze zelf. ‘We zijn niet geïnteresseerd in het kopiëren van bepaalde genres, dus het resultaat is vaak onvoorspelbaar en verrassend.’ Het is inderdaad moeilijk om je vinger te leggen op de muziek die Everything Everything maakt.
Vorig jaar was een roerend jaar, wat inspiratie gaf voor veel nummers op het item. Op het album wilde de band mensen boos maken over het onrecht in de wereld. Het eerste nummer op het album laat meteen weten dat hier niets aan gelogen is. ‘Well you called him a liar, you called him a piece of dirt,’ ingt zanger Jonathan Higgs. Het verwijst naar de woorden die een IS-strijder sprak vlak voor de onthoofding van Alan Henning.
Ook het nummer Fortune 500 is niet bepaald luchtig. Het geeft een kijkje in het hoofd van een moordenaar, die vertelt waarom hij de koningin van Engeland gaat vermoorden. Het nummer is geïnspireerd door de redenen voor de daden van Elliot Rodger, die vorig jaar zes mensen vermoordde. ‘I know the ways that I have been a slave, I’ve done the things that I was here to do,’ zingt Higgs in het onheilspellende nummer.
Opvallend is dat hoewel de meerderheid van de nummers een zware, sombere tekst hebben, de nummers niet zo klinken. Distant Past begint als een rocknummer, waarbij de tekst op een agressieve rapmanier wordt gezongen, om daarna in een swingend dancenummer uit te barsten. De falsetstem van Higgs komt op zijn best uit. Het nummer staat in contrast met zichzelf.
Ook No Reptiles eist alle aandacht op. Het nummer begint heel klein en elektronisch, waar synthesizers met orgelachtige klanken bijkomen. Higgs zegt zachtjes en snel in kopstem de stukken tekst, waardoor je gedwongen wordt goed te luisteren. De stukjes bijna gefluisterde tekst worden afgewisseld met stevige zinnen waarbij de woorden uitgespuugd worden. Het hele nummer heeft een opbouwende werking en gaat dan plots over in alleen een gelijkmatige drum. Het einde is onverwachts en het gevoel van compleetheid blijft weg bij het nummer.
Alle nummers verschillen ongelofelijk van elkaar. Op het album word je van de ene sfeer naar de andere gegooid en melancholiek maakt plaats voor vrolijke nummers. Dat Everything Everything zich niet wil limiteren tot één genre, laat het album vanzelfsprekend lijken. De variatie is constant aanwezig, wat het album onvoorspelbaar maakt. Elk nummer is een nieuw hoofdstuk en vertelt een nieuw verhaal.
Maar toch is de keuze voor de onderwerpen van Get To Heaven het opvallendst. Waar de meeste popbands over liefde zingen, vertelt Everything Everything over de gruwelijke werkelijkheid van dingen die zich in de wereld afspelen. Het album heeft onrust om zich heen hangen, het zet je aan het denken. De boodschap die het hele album meegeeft wordt in het laatste nummer herhaald: ‘Don’t look the other way’. De band heeft genoeg van vrolijke ‘niets-aan-de-hand-nummers’ en laat de harde waarheid zien, terwijl hun muziek er alles behalve onder lijdt.
