FFS, wie zijn dat hoor ik je denken. FFS staat voor Franz Ferdinand en Sparks. Franz Ferdinand is bekend, het viertal kende tien jaar geleden zijn doorbraak met hun album Franz Ferdinand. De band bracht inmiddels daarna nog vier succesvolle albums uit en won vele awards. Dan Sparks, twee broers uit Amerika die je misschien kent van het elk jaar in de top 2000 terugkerende This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us, al is dat wel behoorlijk lang geleden (1974).
The Sparks zijn verder een geval apart. In hun lange loopbaan switchten ze vaak van genre. Ze hebben pop gemaakt, rockmuziek en maakten uitstapjes naar elektronica tijdens de jaren tachtig, waarbij ze samenwerkten met de legendarische Giorgio Moroder. Opmaat voor die samenwerking was I Feel Love van Donna Summer. De broers waren behoorlijk onder de indruk en het begin van de samenwerking was geboren. De inspiratie van Franz Ferdinand was op zijn beurt weer Amateur Hour uit 1974 van The Sparks. Wanneer je het nummer luistert begrijp je waarom – snelle gitaarmuziek met een heleboel vrolijke noten.
Maar goed, het heden. De twee groepen kennen elkaar al een lange tijd en de samenwerking stond al jaren gepland. Franz Ferdinand vertelde ooit in een interview dat The Sparks golden als een van hun grootste inspiratiebronnen. Tien jaar na dato ligt FFS er dus, een jongensdroom voor Franz Ferdinand. De eerste aanzet van het album begon toen The Sparks een demo opstuurde met Collaborations Don’t Work als titel… alsof ze het viertal wilden testen. Een pittige kluif dus gelijk voor Franz Ferdinand, maar hebben het wel geflikt.
In FFS voert humor behoorlijk de boventoon. Het eerder genoemde Collaborations Don’t Work steekt er behoorlijk de draak mee en de stijl gaat alle kanten op. De sluitingstrack Piss Off gaat over je beheersing verliezen in een gesprek en Dictator’s son vertelt het verhaal van een dictatorszoon die beroemd wil worden in de Westerse wereld.
Het gevaar bij een album als deze is vaak – welke stijl van de twee is het meest hoorbaar? In dit geval lijkt Franz Ferdinand net iets teveel ontzag te hebben gehad voor The Sparks. De stijl van Franz Ferdinand is zeker hoorbaar tijdens een aantal platen, met name bijThe Man Without A Tan. Maar bij het merendeel speelt het popachtige van The Sparks toch de boventoon.
FFS doet af en toe aan Queen denken. De snelheden, de hoge tonen en het intellectuele taalgebruik en de muziekstijl die soms alle kanten op kan gaan. Het is daarom ook te merken dat er behoorlijk wat ervaring in de groep zit. Gearriveerde muzikanten die een hoog niveau halen en daarbij een heel prima album afleveren. De groep maakt zich nu op voor een zomertour. 2 juli spelen ze in een al uitverkochte Melkweg en geven ze acte de présance op Lowlands.
