We zijn lange muziekstukken gewend van Fink, maar een album waarop het kortste nummer nog bijna de zes minuten aantikt is exceptioneel. Weet hij op Bloom Innocent de aandacht wel vast te houden?
‘Een klassiek album van de toekomst,’ noemt de Britse muzikant zijn nieuwe werk zelf. Dat is misschien een beetje voorbarig, maar een goed in elkaar zittend album is het zeker. De aandacht voor details is op Bloom Innocent groter dan ooit. Elk nummer voelt zorgvuldig gecomponeerd en tot het diepste gaatje uitgebalanceerd. Wie aandachtig luistert hoort overal kleine gitaarpingeltjes en pianoriedels onder.
De opening van het album, de titeltrack Bloom Innocent, is de perfecte binnenkomer. Strijkers brengen je gelijk in de klassieke sferen die het album ademt en begeleiden je naar de soulvolle zang van Fink. Het nummer bouwt langzaam op. Eerst enkel een piano en percussie die de zang ondersteunen. Gevolgd door een huilende elektrische gitaar, gospelachtige backing vocals en meer drums. Zo weet Fink in het nummer (6.56 minuten lang) de spanning vast te houden.
Fink is nostalgisch. Naar de tijden van de experimentele langspeelplaten van Pink Floyd en Radiohead. Zeker die Pink Floyd invloeden zijn duidelijk te horen op Bloom Innocent. ‘Ik verlang naar die tijd. Naar die aandacht voor detail, het sonische landschap. Het gaat niet alleen om gitaar, bas, drums en piano. Het gaat om het creëren van een atmosfeer,’ geeft de songwriter aan.
Een nummer waar die atmosfeer bijzonder goed slaagt is Rocking Chair. Waan je in een donkere, middeleeuwse abdij. Rocking Chair klinkt als de monnikenzang die in zo’n plek zou weerklinken. Het voelt kerkelijk, maar ook onheilspellend. De rillingen lopen langs je ruggengraat.
Door de grote aandacht voor de instrumentale basis van het album, zou je er bijna aan voorbijgaan dat Fink ook nog over een goede songwriter-pen beschikt. Focussend op de teksten, ontpoppen zich kleine gedichten. Zoals in My Love’s Already There, het slot van het album: ‘Baby don’t you cry too much/ Save a few for when you are in my arms/I’ll get there as soon as I physically can/baby, don’t you lose your grip/my love’s already there’
Hoewel de nummers stuk voor stuk goed in elkaar zitten en aan elke triangelslag gedacht lijkt te zijn, zijn de nummers op Bloom Innocent wel immens lang. Een album waarop de afsluiter meer dan vijf minuten duurt, komt regelmatig voor. Maar een niet-klassiek album waar alle nummers tussen de zes en acht minuten duren vraagt veel van zijn luisteraars. Het moet je echt liggen om zo’n album van begin tot einde aandachtig uit te luisteren. Het is dan wellicht beter geschikt om lekker op de achtergrond te laten lopen en bij weg te dromen.
Fink staat op 21 november in de AFAS Live in Amsterdam. Hier zijn nog kaarten voor beschikbaar.
