De Britse Fink is niet bang om van muzikale richting te veranderen. De Engelsman begon immers ooit als dj en producer in de dancescene. Vervolgens ging hij terug naar zijn gitaar en maakte hij als singer-songwriter al indiefolk. Hij nam een live-album op met het Koninklijk Concertgebouworkest en nu kiest hij voor de blues als nieuwe richting.
Het verhaal dat Fin Greenall – zoals zijn echte naam luidt – op Fink’s Sunday Night Blues Club Vol 1 vertelt, zit vooral in de muziek en niet in de lyrics. De teksten bevatten veel herhalingen, terwijl er instrumentaal gezien veel ruimte is voor variatie. Er zijn dan ook veel momenten waarop Fink zwijgt en de muziek het werk laat doen. Daardoor verdwijnt soms wel het tempo uit het album, dat het sowieso niet moet hebben van zijn snelheid. Overigens is daardoor het album niet direct typisch blues: daarvoor ontbreken te vaak de kenmerkende elementen zoals de contrabas, saxofoon en mondharmonica.
Hour Golden is een van de tracks waar de mondharmonica wel goed een podium krijgt en de contrabas haar dreigende toon op de achtergrond laat bovenkomen. Boneyard is eveneens zo’n plaat waarop de sfeer van de blues goed naar voren komt, net als Hard To See You Happy. Het probleem is alleen dat de nummers in dezelfde sfeer blijven hangen. Als dan ook nog eens de tekstuele uitschieters ontbreken, vervaagt Fink’s Sunday Night Blues Club Vol 1 soms tot een grote brij, waarbij je niet precies weet naar welk nummer je aan het luisteren bent. Daardoor leent het zich prima voor op de achtergrond, maar voor een echte luisterbeurt is het te weinig intensief en te weinig gevarieerd.
Voor iemand die het lef heeft om vaak van muzikale stijl te wisselen, toont Fink dus eigenlijk te weinig lef om het album ook het karakter mee te geven dat het verdient. Het blijft allemaal heel erg op de oppervlakte. En dat is zonde, want talent heeft Fink onmiskenbaar. Je hoort het op Fink’s Sunday Night Blues Club Vol 1 ook nog steeds terug, maar het is te weinig. Hij kan zoveel meer. Op Keep Myself Alone Now lijkt die klasse er even wat meer uit te komen. Fink zet zichzelf iets meer in de spotlight en het ritme wijkt duidelijk af van de overige liedjes. Toch verzuimt hij om echt iets doordringends te maken.
Misschien is dat ook wel de zwakte van Fink zijn neiging naar veelzijdigheid. Door steeds iets anders te willen doen, nooit echt diep in de materie komen. En op Fink’s Sunday Night Blues Club Vol 1 komt dat net even wat meer naar voren dan op zijn vorige werken. Dat zit hem niet in de kwaliteit, maar wel in de weinige wisselingen die het album met zich meebrengt.
Lees hier het interview dat we hielden met Fink.
