Singer-songwriters te over en veel daar van zijn niets speciaals. Fink brengt echter wat anders met zijn achtergrond als dj. Anderen zouden een voorbeeld aan hem moeten nemen en totaal hun eigen koers varen. Dat doet Fin Greenall zeker met zijn nieuwe werk Hard Believer.
De Engelse Fink loopt al een tijd rond in het wereldje. Alhoewel het wereldje, twee werelden kun je beter zeggen. Tot 2003 maakte hij als dj elektronische muziek. Hij maakte vooral chill-out platen en boekte daar enig succes mee. Hij raakte op een gegeven moment zijn interesse in die muziek kwijt en richtte zich op folk en indie. Gewapend met een gitaar, zijn stem en pen en papier ging hij aan de slag en bracht een aantal albums uit.
In 2006 vormde hij Fink samen met bassist Guy Whittaker en drummer Tim Thornton, die hem live ondersteunen. Het logische gevolg was hun eerste album Biscuits For Breakfast. De plaat had een bluesy sound, vrij minimaal qua geluid en leek in niets op zijn oudere werk. Zijn nieuwe werk sloeg aan en hij werd zelfs gevraagd door Zero 7 om met ze te toeren.
Nog twee albums volgden en Greenall had zijn naam definitief gevestigd. In 2009 werd hij zelfs door John Legend gevraagd om mee te schrijven en produceren van zijn plaat Evolve. Perfect Dark uit 2011 was zijn grootste commerciële succes, maar zijn plaat Fink Meets The Royal Concertgebouw Orchestra (2012) is nog interessanter en misschien wel beter. Die bestaat namelijk uit een samenwerking met Koninklijk Concertgebouworkest in Amsterdam. De opnames zijn tijdens Koninginnenacht gemaakt in het Concertgebouw.
Dan op naar zijn nieuwe album Hard Believer. Het is drie jaar sinds zijn laatste studioplaat en Fink heeft hard gewerkt om zijn stijl te perfectioneren. De plaat opent met de titelsong en eerste single. Waar we eerder al repten over zijn minimalistische stijl, is Hard Believer een schoolvoorbeeld hiervan. Je hoort gitaarklanken die rechtstreeks van de Mississippi delta komen, gevolgd door langzaam, ritmisch gestamp van een voet en Greenall fijne stemgeluid.
Wat deze plaat nog meer kenmerkt is de opbouw van veel van de nummers naar iets bombastisch of groots. Het tweede nummer, Green And The Blue, is hier een perfect voorbeeld van, evenals het zeven minuten durende Pilgrim. Aan te raden is om deze plaat alleen te luisteren, omdat je er helemaal in wilt zitten. Die opbouw en minimalistische stijl is erg fijn, omdat het je de ruimte geeft over de nummers na te denken terwijl je ze luistert.
De plaat verliest niet aan scherpte, al zou het meehelpen dat het maar tien nummers telt. Shakespeare is een ode aan de schrijver en tegelijkertijd een aanklacht tegen de mensen die kinderen zijn werk laten lezen, terwijl ze zelf nog niet eens liefde hebben ervaren (Romeo & Juliet). Zijn teksten zijn soms niet heel ingewikkeld, maar dat is geen kritiek. Het past wel bij de gestripte stijl van de Brit.
Fink’s muziek is niet bepaald commercieel te noemen en niet voor iedereen. De toon is soms somber of nadenkend, maar een tegenwicht voor de huidige generatie singer-songwriters die veelal succes najagen en daarom compromissen sluiten, is meer dan welkom. Hard Believer is een prima album dat meer fans verdient dan het waarschijnlijk zal krijgen.
