Het in 2005 opgerichte Five Finger Death Punch is zo’n bandje dat goed heeft geluisterd naar de succesrecepten van de grotere metalbands van de afgelopen twintig jaar. Inmiddels hebben deze heren de wereld veroverd met gelikte, superstrakke en vooral groovy metal. Deze uit Nevada afkomstige groep heeft acht albums op zijn naam staan (als je The Wrong Side of Heaven and the Righteous Side of Hell volume I en II bij elkaar optelt) en nummer acht laat zich simpelweg als F8 betitelen. De Amerikanen bestempelen dit schijfje als een wedergeboorte. Zanger Ivan Moody worstelde namelijk lange tijd met verslavingsproblematiek en verloor onderweg zijn vriend Chester Bennington (Linkin Park). Muziek is dan een mooi therapeutisch middel zoals blijkt uit deze plaat.
Deze Texanen trappen af met de sfeervolle en instrumentale titeltrack, om vervolgens over te gaan in de groovy beuktrack Inside Out. De symfonische melodie uit de openingssong blijft in dit nummer doorgaan, wat een prettig effect heeft. De band geeft tijdens dit midtempo-nummer direct prijs waar deze groep goed in is. Pompende hardcoredrums, lekkere gitaarsolo’s, catchy refreinen en emotioneel gebrul. Het dramatische Full Circle bevat tevens deze fijne elementen en doet aan als een liefdesbaby als Slipknot en Alter Bridge de liefhebbende ouders zouden zijn.
De productie van deze plaat is prettig uitgevallen. Hard over de speakers van je stereotoren is een must. Met een goede basinstelling dreunt het meubilair lekker mee, want de getriggerde basdrum pompt als een gek en geeft de songs een ijzersterke ruggengraat. Toch heeft deze band ook een softere kant, zo blijkt wanneer het tijd is voor A Little Bit Off. Dit is zowel muzikaal als tekstueel een minder sterk nummer. Het haalt de energieke vibe even uit de plaat, omdat het klinkt als een mierzoete countrysong uit een Disneyfilm.
Gelukkig maken tracks als Mother May I (Tic Toc) en This Is War dit snel weer goed. Met name de laatstgenoemde track is een absolute geweldenaar en dan ook met afstand de sterkste song op deze schijf. Lompe, loodzware Pantera-riffs en bruut gebrul worden op agressieve wijze op de luisteraar afgevuurd, zonder af te remmen met het zoveelste poppy refrein wat het tempo verlaagd. Ditmaal wordt er lekker doorgetrapt met een virtuoze gitaarlick en thrashy getrappel op de drumkit.
De sterkere tracks van deze schijf zijn dan ook echt de hardere zoals Bottom Of The Top en To Be Alone. Echt memorabele riffs of ijzersterke meezingsongs die de komende dagen in je hoofd blijven door galmen, zijn maar spaarzaam aanwezig. Het steeds terugkeren van hardcore-coupletten en meezing-refreinen verliest snel zijn charme. Five Finger Death Punch is geen Amerikaanse topband als Slipknot of Disturbed, (al lijkt de groeiende populariteit dit tegen te spreken) ook al hebben ze goed bij deze collega’s afgekeken. De songs luisteren lekker weg, maar hebben niet dat beetje extra wat bij bovengenoemde collega’s vaak wel het geval is. De vaste schare fans kan deze schijf zonder aarzelen aanschaffen, maar hoeft niets nieuws te verwachten.
