Vorig jaar was Fivio Foreign met afstand dé verrassing op Kanye West’s Donda. Minutenlang rapte hij over de harde drillbeat van Off The Grid. Kenners wisten al wat de rapper qua flow in zijn mars had met gastbijdrages op tracks van Drake en overleden boezemvriend Pop Smoke. Op Off The Grid raakte hij echter een andere snaar. Plots nam hij heftige en persoonlijke thematiek mee in zijn verse en kleurde hij buiten de lijntjes van het agressieve drill-genre. Een half jaar later is het tijd om de balans op te maken: toont Fivio Foreign zich op zijn debuutalbum B.I.B.L.E een eendagsvlieg of is hij toch echt de kroonprins van het drill-genre?
Opener On God is precies wat je kunt verwachten van een album waar Kanye West als executive producer achter de knoppen zit. Fivio Foreign dankt God voor al zijn successen en het refrein van KayCyy en de muziek hebben veel gospelinvloeden. Het ontbrekende element is hier de drillbeat. Niet eerder was Fivo Foreign zo ver buiten zijn eigen comfortzone, wat On God een interessante, atypische opener maakt.
Ook op Through The Fire met Quavo, wat een knipoog blijkt naar West’s Through The Wire, zet hij deze lijn door. Wederom veel gospelinvloeden, maar nu ook de harde gebruikelijke drums waar de rapper normaliter het beste overheen rapt. Fivio Foreign klinkt hongerig en vrolijk. Toch is B.I.B.L.E niet per se een ode aan God volgens de rapper. In een korte documentaire ter promotie van zijn album geeft hij aan dat het een afkorting is die staat voor Basic Instructions Before Leaving Earth en dus geen verwijzing is naar de ‘echte’ Bijbel. Het is vooral een boek met verhalen van Fivio Foreign en naar eigen zeggen zijn versie van de Bijbel.
Dit lukt het best op City Of God, waar hij kan rekenen op een zeer sterke bijdrage van Alicia Keys, die gespecialiseerd blijkt in odes aan New York. Na superhit Empire State Of Mind smelten haar vocalen weer perfect samen met een hiphopbeat. Ook deze track staat, buiten zijn verse, weer bol van de Donda-invloeden. Toch gaat het album niet alleen dezelfde kant op als West’s nieuwste werk, maar maakt het met tracks als Hello en Confidence verschillende uitstapjes richting de commerciële hiphop.
Deze uitstapjes zijn aardige tracks, maar maken van B.I.B.L.E een rommelig geheel. Op Slime Them met Lil Yachty trakteert Fivio Foreign op een klassieke drilltrack, terwijl Love Songs met Ne-Yo vooral een poging lijkt om viraal te gaan. Op dit nummer zingt Ne-Yo elementen van zijn hit So Sick opnieuw, wat de track automatisch herkenbaar maakt. Op B.I.B.L.E rapt Fivio Foreign veel over het concept viraal gaan en is hij van mening dat zijn muziek dit gaat doen. Het lijkt echter dat muziek maken met deze gedachte in het achterhoofd een tegendraads effect heeft. Elk nummer heeft leuke elementen, maar veel klinken nog niet helemaal af of als hooguit een leuke poging tot een goede track. Ook de lengte van het album en de lijst aan gastbijdrages hadden korter kunnen zijn. Dat had B.I.B.L.E meer samenhangend kunnen maken.
Toch is B.I.B.L.E wel een erg interessant album. Met drill als een van de grootste subgenres van hiphop is het fijn om een rapper te zien die bereid is te ontdekken waar de grenzen van dat genre liggen. Op het album presenteert Fivio Foreign zijn luisteraars bijna een nieuw genre met zijn ‘fusion drill’. Niet elke poging blijkt even geslaagd, maar alleen de poging is al een compliment waard.
