Hij nam ooit deel aan een talentenjacht van Giel Beelen, werd daarna leadzanger bij de coverband Baby Blue en schreef zijn eigen liedjes in het Engels. Helaas zonder succes. Een slimme opmerking van zijn manager (‘Probeer eens wat in het Nederlands’) zorgde voor een omslag en toen was daar ineens die eerste hit: Amsterdam. Daarna volgden er nog successen met Zij Wil Mij, Automatisch en Terug Bij Af. Alle vier zijn ze terug te vinden op FLEMMING, het titelloze debuutalbum van de 26-jarige Flemming Freddie Viguurs uit Den Bosch.
Suzan & Freek, Maan en Nielson: allemaal proberen ze een beetje diepgang in hun liedjes te stoppen, maar puntje bij paaltje zijn de songteksten vaak flinterdun, gemaakt voor de massa, prima voor de radio en dus retecommercieel. FLEMMING is daarin geen haar beter dan de rest. Meisjes en relaties zijn favoriete onderwerpen voor zijn nummers. Alleen al bij het lezen van titels als Zij Wil Mij, Plaatje Van Jou en Mooiste Meisje, weet je al hoe laat het is. FLEMMING focust duidelijk op een jongere doelgroep. En eigenlijk kun je hem dat met z’n 26 jaar niet eens kwalijk nemen.
Muzikaal gezien heeft hij goed naar zijn grote voorbeeld Ed Sheeran geluisterd. Het gitaarloopje in De Kans (de openingstrack van het album) lijkt bijvoorbeeld zo uit het archief van de populaire Britse singer-songwriter te zijn geplukt. Door die invloeden, maar ook door het soms snel zingen van songteksten, mist het album een groot deel aan eigenheid. Toch scoort FLEMMING de nodige punten omdat (hoe doorsnee ze ook zijn) liedjes als Amsterdam, Zij Wil Mij en Zelfverzekerd gewoon lekker in je oren klinken. Als je een beetje commercieel ingesteld bent, consumeer je dit soort type muziek als een goed gevulde zak Engelse drop. Of nog beter: een zak M&M’s.
Heel diepgaand wordt het in die 32 minuten speeltijd van het album (natuurlijk) niet. Toch zijn er wat bezininngsmomentjes, zoals het duet Doodsbang (samen met Emma Heesters), het mierzoete Jij Hoort Bij Mij en het nummer Wolken. Hierin zingt FLEMMING teksten als ‘Twaalf jaar/Nieuwe school en meteen weer raak/Je bent een loser en je bril staat raar/Ik wil hier weg/Nare dingen worden weer gezegd/Haat-berichten op m’n MSN/Kan niet weren in dit gevecht’: een duidelijke link naar zijn pestverleden. Uiteraard mag het bij een tweede album allemaal wel wat ruiger, gewaagder en uitdagender. Maar deze plaat helemaal afkeuren, dat hoeft nu ook weer niet. Daarvoor is zijn muziek simpelweg te lekker. Gewoon nog even een aantal jaren laten rijpen, deze jongen. Dan komt het wel goed met deze Brabander.
