High As Hope is een intiem en persoonlijk pareltje van Florence + The Machine. Zangeres Florence Welch en haar band hebben een prima balans gevonden tussen hun dynamische barokpop en subtiliteit. Welch laat grotendeels haar typische beeldspraak achterwege en zoekt antwoorden in het verleden en het heden.
De stem van Welch is altijd al een grootse wervelwind die over je heen raast geweest. Vanaf het moment dat Dogs Days Are Over uitkwam in 2008, wist zij keer op keer haar trouwe fans te pleasen. De muziek van de band heeft altijd om haar stem gedraaid en dat is op High As Hope dan ook niet anders. Ieder nummer is weer ingevuld met Welch’ gospelzang. De zang is iets meer spraakzaam, maar niet daarom niet minder dramatisch. Door de openhartige lading van de liedjes leert de luisteraar meer over het chaotische leven van de roodharige Britse zangeres.
Muzikaal gezien is High As Hope niet heel verrassend. Opener June voelt gelijk bekend aan. Met een rustige opbouw draait het nummer uit tot een alom bekende climax; die gospelzang, haar grootste zang. Hetzelfde geldt voor het met Sampha geschreven Grace. Een mooi en oprechte excuus aan haar zus. Alhoewel het nummer intiem begint met pianobegeleiding, vult ze de muziek al snel in met een daverend Florence + The Machine-jasje. Ook 100 Years en Patti Smith-ode Patricia doen gezellig mee. Op The End Of Love klinkt ze breekbaar, maar omdat tijdens het refrein weer haar koortje ingezet wordt, vernietigt ze bijna die breekbaarheid. Ze komt er echter mee weg omdat het nummer ook daadwerkelijk een gospelnummer is. Ze maakt een connectie met haar verloren liefde en het verre verleden van haar familie die in Texas rond 1900 een overstroming moesten overleven. ‘We’re a family pulled from the flood/You tore the floorboards up/And let the river rush in/Not wash away, wash away’, zingt ze in de pre-chorus voordat het refrein ontploft in een gigantische koorzang.
Er zijn echter ook een aantal momenten waarop Welch een meer verfrissende sound laat horen. Het met Jamie xx geschreven Big God is akelig mooi. ‘You need a big god-od-od,’ zingt ze krakend en theatraal onder de kale productie. ‘Big enough to hold your love.’ Dan volgt er een moment waarop het nummer lijkt op te houden, maar integendeel blaast ze je langzaam maar zeker weg met een indrukwekkende tornado aan vocalen: ‘Shower your affection, let it rain on me!’, raast ze over je heen terwijl de muziek zich langzaam uitbreidt. Ook het subtiele blaaswerk van de inmiddels legendarische Kamasi Washington, die op meerdere nummers meespeelt, maakt Big God een hoogtepunt. Verder zijn het folky South London Forever en ballad Sky Full Of Song mooie toevoegingen. De productie is mooi ingevuld door de band terwijl Welch haar hart lucht. ‘Grab me by my ankles, I’ve been flying for too long’, zingt ze op Sky of Full Song op zoek naar innerlijke rust. Ze zoekt die rust meerdere malen op, maar omdat Welch en haar band net niet weten te verrassen en vooral bezig zijn met de luisteraar te overrompelen is High As Hope helaas het minste album uit het oeuvre van de band.
High As Hope is inhoudelijk dapper. Welch is openhartig; gebruikt minder metaforen en Bijbelse figuren. Maar op muzikaal niveau had ze iets meer mogen verrassen. Washington af en toe laten toeteren op een nummer is nog geen stap naar vernieuwing. En High As Hope laat nu net horen dat de band daar wel aan toe is.
