Nadat Foals het eerste deel in maart dit jaar uitbracht, was het wachten op het vervolg van Everything Not Saved Will Be Lost. Zorgen dat het tweede deel net zo goed is als het eerste, of het zelfs overtreft, is een uitdaging. Eentje die Foals helaas niet helemaal wint.
Everything Not Saved Will Be Lost Part 1 werd met veel enthousiasme onthaald. Na vier jaar kwam de band terug, met twee platen in een jaar. De recensies waren lovend. ’Elk instrument en elke nuance is perfect te horen en vormt zo een belangrijke penseelstreek in het schilderij dat Everything Not Saved Will Be Lost Pt. 1 heet,’ schreven wij bij Nieuweplaat over het eerste album.
Everything Not Saved Will Be Lost Part 2 voelt als het rebellerende broertje van het eerste deel. Het lijkt wel of frontman Yannis Philippakis en zijn Foals alles kapot willen maken wat ze tot nu toe gecreëerd hadden. Het album voelt duister, alsof de band zich voorbereidt op het einde van de wereld. Maar gelukkig zijn er ook kleine lichtpuntjes te vinden op het album.
De meest letterlijke versie van een lichtpuntje is het nummer Wash Off. Zoals Philippakis het zelf beschrijft, schudt de verteller hierin het einde van de wereld van zich af. Wat er ook gebeurt, schud het van je af: ‘But don’t you worry/’Cause life’s a lie, so roll the dice/Keep on trying to wash it off.’ Hoewel Wash Off op zichzelf fijn is om naar te luisteren, voelt het als een buitenbeentje, vergeleken met de rest van het album. De opgewekte gitaarrifjes geven het nummer in de coupletten een bijna tropisch tintje. Iets wat compleet uit de toon valt bij het verder duistere geluid van het album.
Hoewel er best wat leuke nummers op het album te vinden zijn, voornamelijk de al eerder uitgebrachte singles, zijn er ook tracks die minder indruk maken. Het eerste nummer van het album, Red Desert, zou je zelfs helemaal links kunnen laten liggen. Een instrumentale openingstrack van een album kan mooi zijn, maar in dit geval sluit het totaal niet aan op het volgende nummer en valt het daardoor keihard tussen wal en schip.
Met The Runner begint het album dan echt. Dit nummer was al eerder een single, en dat blijkt een goede keuze van Foals. Het is inderdaad één van de betere nummers op het album. The Runner heeft de typische Foals-sound, waardoor het niet per se heel verrassend is. Maar aan een werkende formule hoef je niet altijd te sleutelen.
De indrukwekkende instrumentale kunst van de band komt echt goed tot zijn recht op het bluesy Like Lightning. Voor dit nummer mag het volume echt wel even een paar tandjes hoger. Een indrukwekkend staaltje gitaarwerk.Het album sluit af met het ruim tien minuten durende Neptune. Het nummer kabbelt wat door. Zeker geen klapper van een finale, maar een rustige uittrede van het album.
Hoewel er een paar goede uitschieters bij zitten, slaat het album als geheel de plank mis. Nummers als Wash Off en de keiharde schreeuwrock van Black Bull vallen uit de toon en Foals weet niet de sterke lijn van Part 1 door te zetten. Misschien was twee albums in een jaar dan toch wat te veel gevraagd.
