Foo Fighters – But Here We Are

Waardering

7

Het leven kan enorm grillig zijn. Het maakt niet uit wie je bent, wat je doet of waar je ook staat, vrijwel alles wat gebeurt is onvoorspelbaar. Je kan het nog zo goed hebben gepland, het kan altijd de andere kant uitdraaien. Zo stond in 2022 de wereld van Foo Fighters ineens op zijn kop na het onverwachte overlijden van de drummer Taylor Hawkins. Het grote verdriet en de rouw werden openlijk gedeeld met het publiek door middel van eerbetoonconcerten zowel in Los Angeles als in Londen. Daarna werd het even stil. Maar de geest leeft voort. In het hart, in het hoofd en in de muziek. But Here We Are, alleen al de titel van Foo Fighters nieuwste album spreekt boekdelen.

‘And this is our grieve’, het zou een goede subtitel zijn. But Here We Are laat van begin tot eind horen hoe groot het verdriet van Foo Fighters is over het verlies van Hawkins. In tien enorm krachtige nummers schrijven ze de last van hun schouders. Het begint al direct met Rescued. De tekst grijpt je met een verdomme, waarom?-gevoel bij de keel. ‘We’re all free to some degree/ To dance under the lights/ We’re just waiting to be rescued/ Bring me back to life.

Dat de geest van Hawkins nog stevig aanwezig is, blijkt onder andere ook uit de nummers Under You en het mooie Hearing Voices. In Under You kan zanger Grohl niet loskomen van de gedachte zonder Hawkins verder te moeten gaan. ‘Someday I’ll come out from under you’. In Hearing Voices hoort Grohl stemmen in zijn hoofd en realiseert hij zich dat ze niet van Hawkins zijn.

Elk nummer dat hierop volgt is net zo interessant om te benoemen, maar tekstueel gezien kun je in grote lijn zeggen dat But Here We Are vooral gaat over de dood van Hawkins en het gevecht om daar van los te komen. Het zijn mooie indringende teksten die een goede muzikale ondersteuning verdienen. Ook op dat gebied laat But Here We Are je niet in de steek. Met Joshua Freese  op de plek van Taylor Hawkins verandert er niets aan het bekende geluid van Foo Fighters. Het blijft stevige rock zoals je van ze verwacht. Nummers als Rescued, But Here We Are en The Glass  hebben een prachtige opbouw met tempo versnellingen en vertragingen, naar het refrein toe, dat uiteindelijk heerlijk zwaar voelt en daarmee precies het gevoel neerlegt van de tekst. Under You opent direct al stevig en gaat daar onverminderd in voort. Door Hearing Voices loopt een heerlijk baslijntje. Nothing At All voelt in het begin funky aan, maar slaat uiteindelijk ook stevig uit in de chronometers.

De mooiste song is de al eerder uitgekomen single Show Me How. De song is het bewijs dat je met een ruig klinkende gitaar wel degelijk een soul-geluid kan maken. De toevoeging van de mooie stem van David Grohl zijn dochter Violet, maakt dat soul gevoel alleen nog maar sterker.

Het langste nummer op het album is The Teacher. Een tien minuten durende epische song waarin Grohl zich nu niet richt tot Hawkins, maar tot zijn overleden moeder die lerares was. Alles wat op het album gebeurt, gebeurt hier in één song: prachtig!

Naar verhouding behoort Beyond Me tot de twee meest rustige songs op But Here We Are. Vergeleken met de slotsong Rest is Beyond Me dan toch nog even wat steviger. Met het mooi poëtisch geschreven Rest wordt het album uiteindelijk symbolisch afgesloten. De song is een prachtig afscheid voor hun overleden drummer.

But Here we Are is in alle opzichten een persoonlijk en prachtig eerbetoon van Foo Fighters aan zijn overleden vriend. Een neutrale luisteraar zou het gevoel naar zichzelf toe kunnen halen om zijn of haar verdriet een plekje te geven. Ondanks de zwaarte die het album op de geest drukt, is en blijft het een mooi standaard rockwerk.

Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat