Foo Fighters – Medicine At Midnight

Waardering

8

9

Het tiende studioalbum van Foo Fighters had eigenlijk vorig jaar, toen de band 25 jaar bestond, moeten uitkomen. Aansluitend hadden ze dit jubileum willen vieren met een wereldtournee, maar door de pandemie vielen alle mooie plannen in het water. In 2020 dus geen concertzalen en festivals voor Dave Grohl en co en de release van Medicine At Midnight werd uitgesteld naar februari 2021.

Opener Making A Fire start met een drumbeat van Taylor Hawkins en gaat na een lekkere gitaarriff over in een na-na na-na-na-na na-na-refrein à la Joe South’s klassieker Hush. De achtergrondzangeressen, waaronder de 14-jarige Violet Grohl, spelen een hoofdrol in deze dansbare rocksong. Een nummer waarop band en publiek een feestje kunnen bouwen op het moment dat er weer getoerd mag worden. Making A Fire was het eerste opgenomen en dat heeft volgens Grohl de toon gezet voor de rest van het album. Dansbaar, maar toch rock is ook een omschrijving die op de eerste single Shame Shame van toepassing is. De basis wordt gevormd door een apart drumritme, handgeklap en de bas van Nate Mendel. Gecombineerd met de ingetogen zang van Grohl en de scherpe gitaar van Chris Shiflett levert dit een gewaagde stijl op die we totaal niet gewend zijn van Foo Fighters.

Waiting On A War klinkt daarentegen wel meteen vertrouwd, de rauwe stem van Grohl wordt simpelweg begeleid door een akoestische gitaar. Zoals vaker wordt er door de band vakkundig toegewerkt naar een heerlijke climax met snelle drums en meerstemmige zang. Volgens Hawkins is Waiting On A War een van de beste nummers die Grohl ooit heeft geschreven. De tekst gaat over de politieke onrust in de wereld en het feit dat we ons hele leven aan het wachten zijn op een oorlog. Zijn 11-jarige dochter Harper was voor Grohl de inspiratiebron, omdat zij vaak aan haar vader vroeg of er een oorlog zou komen. Waiting On A War is zeker een van de hoogtepunten van Medicine At Midnight.

Het album gaat verder met een ander hoogtepunt, namelijk het uitstekende titelnummer, dat een mengeling is van verschillende stijlen: rock, blues en funk komen allemaal aan bod. Groove met een hoofdletter G, dat is het beste etiket dat je op Medicine At Midnight kunt plakken.

De verstokte hardrockers onder ons kunnen No Son Of Mine op repeat zetten. De donkere, oftewel Motörhead-kant van de heren komt hierin naar boven. Met speciale aandacht voor de opnieuw prima inbreng van de achtergrondzangeressen. De heerlijke pure gitaarrock van No Son Of Mine wordt in een moordend tempo gespeeld en evenaart met gemak het niveau van de geweldige nummers van het inmiddels bijna tien jaar oude album Wasting Light.

Rest alleen nog het geheel in de bekende Foo Fighters-stijl uitgevoerde Love Dies Young en dan is Medicine At Midnight na pakweg 36 minuten voorbij. Een kort, maar ontzettend gevarieerd album, waar voldoende nummers op staan die kunnen uitgroeien tot publieksfavoriet. De poppy invloed van producer Greg Kurstin, met wie ze eerder hebben samengewerkt voor het album Concrete And Gold, is duidelijk, maar Kurstin heeft niet voor niets als producer en songwriter veel betekend voor popdiva’s als Katy Perry en Pink. De hernieuwde samenwerking is onmiskenbaar een succes, want Medicine At Midnight is een solide rockplaat geworden.