Voor velen Amerikanen was 2016 het jaar van de presidentsverkiezingen, maar niet voor Freddie Gibbs. Hij werd beschuldigd van verkrachting, zat vier maanden vast in Oostenrijk en werd later vrijgesproken. Het is na het schietincident in Brooklyn, de tweede gebeurtenis waarbij hij zijn leven bijna kwijtraakte. Het is tevens de rode draad op zijn nieuwste album You Only Live 2wice. Een project dat kan worden gezien als een bevrijding voor de 34-jarige rapper.
Freddie Gibbs staat bekend als technische rapper. Met een beheerste ademhaling en een variërende flow past hij zich moeiteloos aan elke beat aan. Dat leverde Piñata op als hoogtepunt, waar hij zich heer en meester maakte over producties van Madlib. Op het laatste album gaat hij daar feilloos mee door. Met een half uur durende kanonnade van raps.
Het startschot wordt gegeven met 20 Karat Jesus, een nummer bestaande uit twee delen. De opener begint met een duistere beat gedragen door een dikke bass. Hij strooit meerdere referenties richting het leven als drugsdealer en zijn recente rechtszaak, wanneer hij zegt: ‘Stuck on the respirator / Got symptoms of withdrawal from the fall when I used to ball / I show you how in one summer one nigga could lose it all.’ De productie van de track gaat na iets minder dan drie minuten over in tegenovergestelde richting. Een sfeervolle soulsample met uitgemeten drums starten het tweede stuk. Het voelt alsof Gibbs uit de dood is herrezen. Het past perfect bij de allesbehalve subtiele titel van het album en de renaissance-achtige cover.
Hoewel het project geen gastbijdrages bevat, heeft Fedrick Tipton wel de hulp ingeschakeld van KAYTRANADA en BADBADNOTGOOD voor Alexys. Zij produceerden het nummer, dat kan worden gezien als een excuus aan zijn dochter en verloofde. Het volgende voorbeeld van zijn sterke raps, waar je hem kan horen happen naar adem tussen de regels door, iets dat door veel hiphopartiesten wordt weggewerkt. Het maakt deze plaat juist een stuk ruwer.
Op Crushed Glass laat hij zich verder uit over zijn periode van vorig jaar. De producers pakten handig de violen van Sade’s Fear, zoals Mobb Deep dat ook eerder deed. En de sample doet zijn werk fantastisch, terwijl Freddie Gibbs zijn frustraties over de valse beschuldigingen eruit gooit. Dat doet hij ook op Andrea en Homesick. Op de laatstgenoemde track vertelt hij hoe zijn verloofde Engelse boeken naar de gevangenis bracht, omdat deze enkel over Duitse literatuur beschikte.
Met acht nummers bestaat YOL2 bijna enkel uit bitterharde hiphop. Alleen van Phone Lit kan iets anders worden gezegd. Mede door de duur van het refrein, maar voor de afwisseling is het prima. Zeker gezien het tempo van de overige titels. Al met al is het een vrij kort album, maar dat doet niets af aan de kwaliteit.
De vrijheid van Freddie Gibbs is een zegen voor zowel de persoon als de artiest. Met You Only Live 2wice bewijst hij dat gangsterrap nog steeds leeft. En dat is wel zo prettig, gezien het huidige hiphoplandschap.