Een recensent heeft de plicht het album volledig af te luisteren en eigenlijk meerdere keren. Voor mij voelt dit voornamelijk aan als privilege en zelden als plicht. The Beautiful & Damned was toch wel een uitdaging. Maar ik heb aan mij plicht voldaan, zucht….
De trap-hiphop hype die zich momenteel (vooral in de Verenigde Staten) afspeelt komt goed uit voor G-eazy. Op zijn vorige album When It’s Dark Out liet G-eazy al zien dat hij zich al te graag aanpast aan de trends. De trend van het moment zijn trap-beats en een triplet-flow. Daarmee heb ik de meerderheid van The Beautiful & Damned al samengevat.
Dan zijn er nog steeds een aantal nummers over. Sober met Charlie Puth is een schaamteloze ‘by the numbers’ top 40 hit. Daarin slaagt het echter wel en daarmee is Sober dan ook een van de hoogtepunten op dit album. Verder zitten er nog meerdere pogingen in op een tweede me myself & I, onder andere met popsterren zoals Halsey en Kehlani. De tweede helft van het album stapt G-eazy iets meer buiten de grenzen door samenwerkingen met bijvoorbeeld Son Lux en SG Lewis. Het tweede gedeelte biedt dan ook wat meer aan de luisteraar. Op sommige nummer in het tweede gedeelte hoor je wat onverwachte beats en zo nu en dan daadwerkelijke tekstuele inhoud. Dat wil niet zeggen dat het tweede gedeelte foutloos is. Hier vergeet G-eazy ook geen een hiphop cliché uit te melken. Toch zijn hier wel de lichtpuntjes te vinden of zoals G-eazy het zelf verwoord ‘The Beautiful’. Nummers zoals Leviathan, No Less en Summer in December verdienen namelijk wel een plek in je afspeellijst.
Om niet te negatief de feestdagen in te gaan, worden de lyrics in deze recensie niet behandeld. Een alinea toegewijd aan cringy lyrics die zichzelf tegenspreken, zit niemand op te wachten, net zoals dit album. De weinige lichtpuntjes compenseren in de verste verte niet de vele dieptepunten.