Gabby’s World is het project, of beter gezegd één van de projecten van de New Yorkse Gabrielle Smith. Gabby Smith begon haar muzikale stappen in 2007 met het maken van ambient soundscapes. Maar met de jaren is ze zich meer gaan toeleggen op het pure liedjesschrijven. Haar nieuwste project is Gabby Sword.
Gabby Sword is mede geproduceerd door haar eega Barrie Lindsay, die muziek uitbrengt onder haar eigen naam Barrie. Muziek die veel overeenkomsten heeft met die van Smith maar net iets meer richting dreampop gaat, waar Smith haar pijlen richt op sobere folky indiepop.
Smith heeft inmiddels haar sporen verdiend, zeker in the scene en is geliefd bij collega’s. Op plaat O.K. uit 2015 speelde bijvoorbeeld gewoon Mitski mee, zelf eerder dit jaar verantwoordelijk voor The land is inhospitable and so are we. Mitksi is dan ook een naam die af en toe door het hoofd schiet bij de beluistering van Gabby Sword, al is de uitvoering van laatstgenoemde aanzienlijk soberder.
Een andere referentie die soms even om de hoek komt kijken is Weyes Blood’ oudere werk. Smith moet het echter doen zonder de uitgebreidere en veel kostbaardere orkestraties van zowel Mitksi’s als Weyes Blood’ recentere werk.
De muziek wordt ook wel als bedroompop gekwalificeerd, wat een beetje kort door de bocht is, al was het maar dat Smith inmiddels de 30 gepasseerd en teksten niet die van een teenager zijn.
Op het nummer 33 verraadt Smith niet alleen haar leeftijd, maar ook haar talent. Het is een ingetogen nummer met een subtiel basloopje en eenvoudig gitaargetokkel, maar deze eenvoud past de zangeres als een haute couture jas. De kwaliteit van 33 is echter niet de norm, helaas.
Opener Sank heeft een ’opbeurend’ refrein (And my heart sank like a stone/
And it sank to the deep) en zou de inleiding van een fijne 43 minuten kunnen zijn.
Closing Door vervolgens is zo een voorbeeld waarom het bedroompop-label soms opgeplakt wordt. Met slechts akoestische gitaar en een iets te makkelijk refreintje heeft het nummer iets kinderlijks. Dat is een makke die je helaas vaker zult horen. En dat is jammer! Want er zijn een paar nummers, zoals het al genoemde 33, die aantonen dat er meer inzit, maar ook dat de lijn tussen een mooi nummer en een dertien-in-een-dozijn nummer zo ongelooflijk dun kan zijn. Dat bewijst ook Mussel. Wederom zo ingetogen gezongen met een sfeervolle sound en mooie melodieën. Face is het derde, maar helaas ook het laatste bewijs daarvan. Te vaak vervalt het album in zouteloos gemijmer.
Met een eufemisme zou je de plaat niet storende achtergrondmuziek kunnen noemen. Voor fans is Gabby Sword wellicht zelfs een aangename toevoeging van het repertoire, maar met een iets scherper mes hadden de keuzes veel beter uit kunnen pakken.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
