Waarom zou je een studio-album opnemen als je live zo’n goede act neerzet? Dat moet Gary Clark Jr. ook hebben gedacht. Na drie albums in de studio vond Gary het welletjes, en de titel Live zegt genoeg: verzameld werk van optredens in de afgelopen anderhalf jaar in z’n puurste, meest spontane vorm.
De 30-jarige Gary Clark Jr. wordt gezien als de levende toekomst van de Texas blues, een stijl waarbij vooral het gebruik van zwaar gitaarwerk centraal staat. Die gitaar is ook sterk aanwezig op Live. De openingstrack Catfish Blues begint met ruim twee minuten snaren. Een heerlijke aftrap. Twee jaar geleden speelde hij het nummer al in het Witte Huis. Het bezorgde Gary een staande ovatie van Obama zelf.
De zesde track van het album, Three O’Clock Blues, is ook een bijzondere. Het origineel (1948) is van Lowell Fulson en werd jaren later gecoverd door Eric Clapton en B.B. King. De versie van Gary Clark Jr. is een stuk rauwer, maar tegelijk soepel door de gitaarimprovisaties en het bizarre gemak waarmee Clark lijkt te zingen. Het is wellicht een bedankje naar Eric Clapton, de initiator van het Crossroads Festival. In 2010 liet Gary Clark Jr. daar honderdduizenden toeschouwers meerocken; het betekende zijn definitieve doorbraak.
Er zit veel tempo in het album, zoals bij de nummers Don’t Owe You A Thang, en Travis Country. Daarin zingt hij over hoe hij op z’n zeventiende werd opgepakt voor blowen op het schoolterrein. De drums ondersteunen hier de snerpende gitaar van Gary Clark Jr. uitstekend. In de solo’s kun je horen hoe getalenteerd hij is, maar hoe hij soms ook een beetje doorslaat. Met dertig jaar is hij –zeker in dit genre- natuurlijk nog erg jong. Wie weet hoe het over tien jaar is, als de muzikale ervaring verder gerijpt is en Gary vaker gas terug durft te nemen.
Er staan ook hele rustige, ingetogen bluesnummers op Live. Een mooi voorbeeld is When The Sun Goes Down, met de heerlijke combi met mondharmonica. Dit is het laatste nummer van het album, net na de climax van Bright Lights, waarbij Gary Clark Jr. ruim acht minuten helemaal losgaat. Prima om daarna even bij te komen met iets rustigs. Het geeft aan dat het album zorgvuldig is opgebouwd. Dat is op zich bijzonder, want Gary staat erom bekend dat hij tijdens optredens nooit met tracklists werkt. Hij gaat mee met de sfeer van het publiek en kiest de nummers die daar op dat moment bij passen.
Is het allemaal heel vernieuwend? Nee, dat niet. Er staan geen nieuwe tracks op het album. Het is alsof je een rauwe artiest, die normaal erg gestileerd is, een leren jack aandoet. Het past beter bij het overbrengen van de muzieksoort, dit live-jasje. Smaakt naar meer, vooral naar nieuw materiaal.
