Dacht je dat Gary Clark Jr. misschien eens een niet geëngageerde plaat zou maken? Dan kan je terug je nest in. De fenomenale gitarist weet ook op This Land weer op geweldige wijze muziek en tekst samen te brengen. Zijn soul, funk, reggae, blues en rock maken fenomenale cocktails, die je alleen in de betere bars terugvindt.
Dat begint al direct met opener en titeltrack This Land, waarop Clark Jr. en band het gaspedaal vol intrappen. Dikke gitaarrifs en een donkere sound dragen een nummer dat gaat over racisme, waarbij in het refrein de twee zijden tegen elkaar in gaan. ‘Nigga run, nigga run/Go back where you come from/We don’t want, we don’t want your kind/We think you’s a dog born/Fuck you, I’m America’s son/This is where I come from.’ De teksten worden tegenwoordig weinig krachtiger geschreven.
Gelukkig is op een plaat van vijftien nummers en ruim een uur (exclusief bonustracks) niet alles even politiek beladen. Gary Clark Jr. laat op bijvoorbeeld When I’m Gone horen ook een fraai liefdesliedje te kunnen schrijven. De Amerikaan blijkt daarbij eens te meer een meester in het overbrengen van gevoel. Bij bijna geen andere artiest kan je aan de toon van het nummer al zo duidelijk horen, waar het over gaat. Hij trekt je daardoor echt in zijn verhaal en dan bedenken dat hij er live meestal nog een laag bovenop legt aan creativiteit. Al lijkt dat hier minder nodig dan op zijn vorige twee platen.
Een song als I Got My Eyes On You (Locked & Loaded) klinkt op This Land al als een volwaardig live-productie. Ongetwijfeld zullen de solo’s tijdens zijn optredens nog wat gerekt worden, want dat is immers het handelsmerk van de band, maar nieuwe elementen toevoegen zal minder nodig zijn. Hetzelfde kan gezegd worden van I Walk Alone en Pearl Cadillac. Nummers waarmee Gary Clark Jr. voor een feestje in de huiskamer zorgt. Extra interessant om te zien wordt wat Gary Clark Jr. met de iets intieme tracks, zoals The Governor en Dirty Dishes Blues, gaat doen op het podium.
Als Gary Clark Jr. in een andere tijd geboren was en zijn muziek van nu had kunnen uitbrengen in de jaren ’60 en ’70, dan hadden we hem nu mogelijk als een van de groten beschouwd. Zijn gitaarspel is van wereldklasse en zijn soms opduikende falsetto flirt met dat van iconen als Prince. Toch staat zijn stem vaak in functie van de muziek. Hij is niet zo ijdel dat zijn vocalen de uitschieters moeten verzorgen. De gitaar is gelijkwaardig, zo niet belangrijker, ongeacht de stijl die inzet. Dat hij dat aandurft, maakt This Land tot het waanzinnig goede album dat het is.
