Fireworker is het twaalfde studio-album van de Noorse progressieve rockband Gazpacho. Op al deze releases brengen Jan-Henrik Ohme, de zanger, en zijn bandleden min of meer hetzelfde ten gehore: prachtige symfonische rock, die nergens de muziekwereld op zijn grondvesten doet schudden. Is dit nu met Fireworker wel het geval of blijven de mannen bij hun veilige progressieve rock?
De openingstrack Space Cowboy begint met druppend water dat zorgt voor een onheilspellende stemming. Een mysterieuze piano, wat vage geluiden en een bonkende bass-drum begeleiden zijn stem. Het nummer lijkt een opmars te maken naar het begin maar valt om de haverklap stil en eist doorzettingsvermogen om te blijven boeien. Er volgen minutenlange bijgeluiden, pianoklanken en zang die niet beklijft. Dan volgt er een dramatisch klinkend koor, dat de destructie van de aarde lijkt te prediken. Het geheel duurt ruim negentien minuten en de teller staat nu op ruim zes minuten en nu al rijst het idee dat Gazpacho niet echt richting of sturing weet te geven aan dit nummer. Eindelijk na ongeveer elf minuten neemt de track een verrassende en onverwachte wending. De zang van Ohme is een stuk sneller dan we van hem gewend zijn en lijkt iets buiten zijn comfort zone, maar klinkt buitengewoon goed. De muziek is ritmisch en anders dan we kennen van Gazpacho. Uit het niets verandert Space Cowboy in een metal nummer. Beukende drums en een scheurende elektrische gitaar ondersteunen de zang van Ohme.
De titeltrack begint lekker uptempo en doet zelfs Zuid-Amerikaans aan met een lekkere beat en Spaanse gitaar. De Zuid-Amerikaanse vibe blijft doorklinken, ook als het nummer later klinkt als een uptempo rockplaat. In het midden volgt een dramatisch klinkende break, gestuwd door de elektrische gitaar en uiteraard een rustpunt alvorens weer verder te gaan met scheurende gitaar en beukende drums.
Samen met Fireworker behoren Hourglass en Antique tot de kortere tracks op deze cd met een speelduur van ruim vier minuten voor Hourglass en Fireworker en ruim zes minuten voor Antique. Voor Hourglass en Antique geldt eigenlijk dat ze op elk willekeurig album van Gazpacho hadden kunnen staan. De nummers zijn niet slecht, maar houden de aandacht met moeite vast. Muzikale progressie laten ze niet horen, hoewel je dat toch wel mag verwachten van een band die al sinds 1996 uit min of meer dezelfde samenstelling bestaat. Wat met name stoort is de zang, Ohme blijft keurig binnen de lijntjes en dat maakt dat het voorspelbaar wordt.
Sluitstuk is het vijftien minuten durende Sapien. Sapien gaat, net als Space Cowboy, ook van de hak op de tak. Dan weer ambient, dan weer metal-achtig, dan weer een rustpunt, dan weer alleen zang. Het kost als luisteraar moeite om de aandacht vast te houden en het idee rijst dat Gazpacho zich te veel schikt naar zanger Jan-Henrik Ohme. Zijn zang is goed maar altijd hetzelfde: lang uitgerekte, lijzige zangpartijen die, zeker na twaalf albums, gewoon gaan vervelen.
Fireworker is als een kind in een speelgoedwinkel, het schiet alle kanten uit zonder te weten wat het wil of een duidelijke richting te kiezen. Dat is doodzonde, want de potentie die de heren laten horen maakt duidelijk dat ze meer in hun mars hebben. Gazpacho moet keuzes maken; of Ohme moet zijn zangstijl aanpassen aan de band of de band moet kiezen voor een nieuwe zanger. Doen ze dit niet dan gaan ze hun eigen ondergang tegemoet.
