Als je naar Glen Hansard luistert, is het soms alsof hij een compleet orkest heeft opgetrommeld. Ook nu is dat het geval. Meeslepende arrangementen, razendsnel wisselende elementen en een onuitputtelijke kast vol met instrumenten. This Wild Willing lijkt een waanzinnige topplaat te worden. Zeker als je van muzikale achtbanen houdt. Maar dan valt de akelige stilte. Dan is het alleen Hansard. En dan voelt alles wat hij doet ineens heel beperkt.
This Wild Willing is het vierde solo-album van de Ier, die graag speelt met chaotische composities. Op de eerste drie tracks hoor je dat ook duidelijk terug. De noise-achtige stijl in de laatste minuten van opener I’ll Be You, Be Me is fenomenaal gekozen, op Don’t Settle komt het orkestrale het beste tot zijn recht en Fool’s Game kent een paar heerlijke uitspattingen.
Wie er na drie nummers helemaal lekker inzit, moet bevreesd zijn voor een koude douche. Want Hansard kiest er vanaf dat moment voor om af te bouwen. Per nummer verdwijnt er energie, verrassing of instrumenten. Halverwege de plaat wordt overgeschakeld naar liedjes waarop Hansard vooral zijn mandoline laat schitteren, begeleid door een paar zachte violen of piano. En daar is echt niks mis mee. Wat heet. Een aantal van die songs – Treading Water voorop – zijn bloedmooi. Maar het voelt wat geschift. Het is alsof je een dag lang lekker bent gemaakt met het vooruitzicht van je favoriete ijs en in plaats daarvan je favoriete pizza krijgt. Op zich is het goed toeven, maar je bent een beetje in de war. Wat dat betreft was de keuzes voor twee losse ep’s, eentje met ijs en eentje met pizza, beter te billijken geweest.
Daarnaast past Hansard zijn tactiek om songs te laten uitspinnen toe bij zowel de eerste als de tweede helft. Op het muzikaal meer uitgeklede Good Life Of Song heeft dat zijn weerslag. De bijna twee minuten bestaan uit langzaam wegstervende tonen. Ook de lengte van Weight Of The World (beide liedjes tikken de zeven en een halve minuut aan) mist zijn urgentie. Hansard maakt er een sport van om zowel de piano als zijn stem heel erg op de achtergrond te houden. Alsof je van hem niet naar het nummer mag luisteren.
Nee, This Wild Willing is niet het meesterwerk van Hansard. Het voelt niet coherent en mist vooral in deel twee de drang om de luisteraar te boeien. Is de muziek mooi? Dat zeker. Maar niet op het niveau dat hij eerder heeft laten horen.
