Met ‘I used to think that I would never love again/I used to think that I’d be all on my one’, opent Graham Nash in mineur zijn album Now. Gelukkig is het uiteindelijk zeker niet een grote droevige bedoening op de plaat. Nee, de 81-jarige zanger is blij dat hij er nog is en dat hij nog muziek maakt. Zijn werk met The Hollies en met Crosby, Stills & Nash (en soms met Young) uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw is legendarisch. Sindsdien viel werk van Nash niet altijd in goede aarde bij het grote publiek. Ook met deze nieuwe plaat zal hij weinig mensen omver blazen. Het lijkt vooral de bedoeling van Nash om zijn hart te luchten.
Op A Better Life, de tweede song op het album is Nash in zijn kenmerkende vorm eigenlijk het beste te horen. Op een ukelele tovert de artiest een prettige melodie tevoorschijn waar een kleine popsong omheen wordt geschreven. De zanger is vooral to the point en laat zonder al te veel poespas merken wat hij het liefste doet: liedjes schrijven.
Op Golden Idol komt de productie niet goed uit de verf, maar dat heeft er wellicht ook mee te maken dat de stem van Nash die moeilijk door de instrumenten heen weet te snijden. Daardoor blijft de track wat braafjes. Iets waar het gehele album een beetje door geplaagd wordt. Neem bijvoorbeeld het lieflijke Stars And Stripes. Wat klinkt als een rustige ballade, is eigenlijk een van de meer politiek getinte nummers op de plaat. Het lied krijgt richting het einde steeds meer vorm door de introductie van steeds meer verschillende instrumenten. Helaas is het nummer al af voordat je er eenmaal lekker in zit.
Nash zegt zelf dat Now zijn meest persoonlijke werk tot nu toe is. En dat klopt, de zanger klinkt introspectief en reflecteert op wat hem bezighoudt in zijn privéleven. Hoewel hij bekend is van zijn vlammende teksten op Chicago of op War Song maakt Nash zich niet al te boos op zijn nieuwste plaat. Dat mag misschien ergens verbazen, maar vergeet niet dat hij ook de schrijver is van tracks zoals Our House of Teach Your Children; twee rake, maar rustigere nummers van het succesalbum Déjà Vu.
Opvallend is dan ook als plots Stand Up zijn intrede doet waar er even flink wat drums en elektrische gitaren te horen zijn. Toch gaat ook hier de geluidsmeter niet in het rood, want echt knallen doet het niet. Er wordt te onschuldig omgesprongen met het geluid, alsof er angst is dat er iets delicaats stuk zou gaan als er te veel geknald zou worden.
Feels Like Home en Follow Your Heart zijn liedjes waarop deze kleine aanpak wel goed uitpakt. Door sterke melodieën en het feit dat de songs to the point zijn, blijft het vermakelijk om de plaat toch eens te beluisteren. Buddy’s Back, een ode aan de bekende gitaarheld Buddy Holly, biedt een welkome muzikale afwisseling. Het mooie gebruik van de elektrische gitaar en een iets meer uptempo ritme zorgen ervoor dat de track er positief uitspringt. Daarmee zijn zeker op de tweede helft van het album nog fijne momenten te vinden waaruit blijkt dat de artiest nog niet is afgeschreven.
Now had wat meer pit mogen hebben. Maar als de harmonica inzet op het kleine Love Of Mine wrijf je je als muziekliefhebber in je handen omdat Nash nog actief is. Na zeven jaar is het aardig om weer een album met nieuwe tracks te horen van de oude bard. Meer hoeft er niet van hem verwacht te worden.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
