Op zijn veertiende studioalbum Saviors steekt de Amerikaanse rockband Green Day zijn ambitie niet onder stoelen of banken. De drie leden zijn er namelijk van overtuigd dat hun muziek de wereld kan redden. Vandaar ook de albumtitel Saviors. Met een dergelijke ambitie moet je wel met een dijk van een plaat op de proppen komen, dus riep Green Day de hulp in van oude bekende Rob Cavallo, die als producent onder andere aan de wieg stond van Green Days succesplaten Dookie (1994) en American Idiot (2004). Maar of Saviors zich daaraan mag meten…
In de te redden wereld van Green Day is wederom Amerika dat het als natie moet ontgelden, want Saviors opent met het weinig aan twijfel overlatende The American Dream Is Killing Me. In drie vlijmscherpe minuten wordt een kritisch perspectief op het disfunctioneren van de Amerikaanse samenleving geschetst, waarbij vragen worden gesteld over de impact van de ‘American Dream’.
Look Ma, No Brains! is een al even typische Green Day-track. Rammende punkpop met zelfspot en humor, waarbij zanger Billie Joe Armstrong op ironische en sarcastische wijze zijn tekortkomingen beschrijft. Het uit duizenden te herkennen en tevens uitgekauwde Green Day-format blijkt een nog steeds prima functionerend format te zijn. Muzikaal gezien dan wel, want naarmate het vijftien tracks tellende Saviors vordert begint op te vallen dat dit format niet blijkt te werken voor de allengs bedenkelijker wordende songteksten. One Eyed Bastard is nog wel te pruimen, maar toont in de gitaarriff gelijkenis met So What van P!NK, waardoor het – mede gevoed door cliché-zinnen als ‘Revenge is sweeter than wine’ – wat puberaal in het gehoor ligt.
Het wordt nog erger als Armstrong Goodnight Adeline inzet: ‘Can you feel my pain?/ Can you see my sorrow?/ Here comes a better day, but it’s got nothing to do with tomorrow.’ Armstrong en consorten zijn wel eens scherper en zeker origineler geweest in hun woordkeuze. Gelukkig laten ze die kwaliteiten, hetzij sporadisch, toch aan bod komen op Saviors. Zoals in Strange Days Are Here To Stay dat net zo goed Basket Case deel 2 had mogen heten, want de gelijkenis met deze hit uit 1994 is wel opvallend groot. Het lied beschrijft hoe de wereld blijvend veranderd is en dat onzekerheid en vervreemding nu een constante factor zijn geworden. Ondanks de sterke gelijkenis, of misschien wel juist dankzij deze gelijkenis met Basket Case, is Strange Days Are Here To Stay het hoogtepunt op deze driekwartier durende plaat.
De drie afsluitende tracks zijn stuk voor stuk ondermaats. Father To Son is een sentimentele tranentrekker die oprecht bedoeld zal zijn, maar luistert als het plichtmatig inbouwen van een rustpunt op Saviors. De titeltrack zelf grijpt op de valreep nog naar een middel dat Green Day vaker heeft ingezet: zingen door een megafoon, met name om het imago als arbeidersklasse-band kracht bij te zetten. Fancy Sauce tot slot is een maatschappijkritisch lied, verpakt in een satirische, donkere vorm. Het meest storend is niet de sound, dat is net als bij bijna alle tracks op Saviors best prima verzorgd, maar de woordenboek-rijmelarij: ‘Go go/ Falling like a yo-yo/ Paradise for locos/ Medicate my sorrow’. Auw…
In zekere zin vormt Saviors de vervolmaking van een drieluik. Dookie vertegenwoordigt de vroege jaren van de band, gekenmerkt wordt door jeugdige energie en humor. American Idiot is volwassener, met serieuzere thema’s en een scherpere focus op maatschappelijke kwesties. Saviors is de definitieve borging van Green Day in de adolescente wereld en gaat minder over thema’s en maatschappelijke kwesties, maar meer over hoe de leden van Green Day zich verhouden tot die thema’s en maatschappelijke kwesties. Dat zegt iets over de persoonlijke groei van Green Day, maar nog niets over de kwaliteit van Saviors als album. Op zijn best herinnert deze plaat je eraan waarom je ooit viel voor het energieke en rebellerende geluid van Green Day. Op Saviors zijn die elementen zeker te horen, maar als geheel is Saviors toch een wat minder sterk album geworden. Dat wordt vooral veroorzaakt door de songteksten. Deze zijn bij tijd en wijle ondermaats en zeker niet goed genoeg om de eerder genoemde ambitie van Green Day om de wereld te redden met hun muziek, mee in te lossen. Nee, redders worden de leden van Green Day niet met Saviors. Hooguit reddertjes.
