Halestorm – Vicious

Waardering

4

5

Zit er iemand met de vinger tussen de deur? Is het de eerste maandag van de maand? Nee, het is de enorme scheur van Halestorm-zangeres Lzzy Hale. Met een even indrukwekkende als angstaanjagende krijs schreeuwt Hale het nieuwe studioalbum van de rockband in gang. En zo is het binnen twintig seconden duidelijk: op Vicious gaat Halestorm ouderwets voor harder dan hard.

Voor Halestorm kan rockmuziek niet luid en stevig genoeg zijn, maar met het vorige album Into The Wild Life (2015) leken de Amerikanen een stap naar een toegankelijker geluid te zetten. Hoewel liefhebbers van het eerste uur vraagtekens zetten bij de wat gladde productie, scoorde Halestorm heel behoorlijk in met name de Amerikaanse rockcharts. Hoge verwachtingen dus voor het nieuwe album. De band deed zelf weinig moeite om die verwachtingen te temperen. Een volledig album werd zonder pardon weggegooid, omdat Hale en co. vonden dat het nog veel beter kon. Je moet maar durven.

Met Hale als frontvrouw heeft Halestorm een bijzonder wapen in huis. Maar weinig rockzangeressen beschikken over zo’n bereik en kracht. Zonder pardon en vooral zonder rem werkt Hale zich door het twaalftal nummers op Vicious. Op tracks als Killing Ourselves To Live en de akoestische tranentrekker Heart Of Novocaine wordt duidelijk hoe indrukwekkend goed Hale kan zingen. Maar het meest duidelijk komt dat naar voren in opener Black Vultures. Ook los van de eerste krijs stuwt Hale de track volledig omhoog. Ondersteund door het stoempende drumwerk van broer Arejay Hale, vormt Black Vultures een angstaanjagende albumopener waar je u tegen zegt.

Des te groter is de anticlimax als vervolgnummer Skulls aanvangt. De band waagt zich aan het type rap-rock dat twintig jaar geleden al uit de tijd was. Minstens zo vervelend is de behoorlijk eenzijdige muzikale ondersteuning. Het is een euvel dat door het album heen de kop op blijft steken. Telkens als je er eens goed voor gaat zitten, besluit Halestorm de stoel onder je weg te trekken. White Dress rijgt de clichés aan elkaar – inclusief een ooohooohooo-einde – en dient geen andere rol dan het verlengen van de speelduur van het album.  Ook de slappe, mierzoete ballade The Silence – nota bene de albumafsluiter – is onnodige albumvulling.

De plank wordt eveneens flink misgeslagen op Do Not Disturb. Een bijzonder flauwe, kinderachtige track over een seksdate in een hotelkamer. ‘I wonder what it’ll sound like when you cum/Let’s see if blondes of brunettes are more fun’. Toegegeven: Halestorm staat al wel langer bekend om de seksueel getinte lyrics. Maar nu de bandleden stuk voor stuk de dertig naderen, hoop je toch dat er iets meer diepgang (in de andere zin van het woord) in de lyrics komt. Ook Buzz en Conflicted zitten vol seksuele toespelingen, maar van die tracks kun je tenminste nog zeggen dat het muzikaal van redelijke kwaliteit is. Eerstgenoemde bouwt subtiel op richting het energieke refrein, waarin Hale maar weer eens laat horen hoe goed ze kan zingen. Conflicted wijkt muzikaal behoorlijk af van de rest van Vicious, maar is daarom een welkome afwisseling tussen de vrachtlading aan voorspelbare rocktracks.

En zo is het eindresultaat toch behoorlijk teleurstellend. Halestorm raast als een olifant door een porseleinkast gevuld met rockclichés. Een olifant die ook nog eens behoorlijk bronstig is, getuige het continu tekstueel ophemelen van onenightstands, trio’s en seksverslaving. Intelligente gitaarhooks, indrukwekkende vocalen en een overtuigende attitude als band: Halestorm heeft het allemaal in huis, maar lijkt op Vicious geen moment te weten hoe ze dit moeten kanaliseren tot een aantrekkelijk geheel.