Twee jaar na het uitbrengen van zijn debuutalbum is voormalig One Direction-lid Harry Styles terug met zijn tweede plaat Fine Line. In tegenstelling tot zijn eerste album is Fine Line minder brutaal, maar komt Styles’ eigen muziekstijl steeds meer naar boven.
Het album bestaat uit twaalf nummers, elk lied kwetsbaarder dan het vorige. Dat komt wellicht omdat 2018, waarin Styles het grootste gedeelte van zijn album schreef, niet het makkelijkste jaar voor hem was. Zijn relatie met het Franse model Camille Rowe ging uit. Het is dan ook niet gek dat Styles zijn nieuwste album omschrijft als ‘all about having sex and feeling sad’. Als je naar het album luistert, is het onmogelijk om je niet in te leven in het liefdesverdriet van de 25-jarige.
Fine Line opent met de indiepop-achtige track Golden. Het is een mid-tempo nummer met eenvoudige achtergrondzang, twinkelend klokkenspel en een catchy refrein. Het lied heeft iets weg van ‘70s-pop en de invloeden van Styles’ muziekhelden van Fleetwood Mac zijn duidelijk aanwezig. Dat de break-up bezongen wordt is goed te horen: ‘Take me back to the light/I knew you were way too bright for me.’
Adore You is een funky liedje, maar het klinkt vrij vlak. Het voelt als een standaard popliedje, waardoor het nummer ook meteen het meest radiovriendelijk is.
Net als de nummers Adore You en Lights Up, werd de track Watermelon Sugar al voor de release van Fine Line gedropt. Het drie minuut durende nummer is gevuld met gitaren en trompetten. Onder de fans ging de discussie over de betekenis van de tekst van het lied. ‘I just wanna taste it/I just wanna taste it/Watermelon sugar high’, zingt Styles in het refrein. Fans suggereerden dat het nummer over orale seks zou gaan, maar toen de zanger daarnaar werd gevraagd in een interview gaf hij niet thuis.
Cherry gaat overduidelijk over ex Camille. Het eerste rustige nummer op Fine Line wordt begeleid door een akoestische gitaar. Het is een track waarbij je wordt meegevoerd in het liefdesverdriet van de zanger: ‘Don’t you call him what you used to call me/Don’t call him baby.’ Aan het einde van track is Camille zelfs te horen. In het Frans zegt ze: ‘Hallo, slaap je? Oh, het spijt me. Het is niet grappig.’
Styles’ stem komt het beste uit de verf op de Falling. De ballad, ondersteund door piano, is een nummer dat het goed zal doen in de arena’s waarbij de lampjes tevoorschijn getoverd zullen worden. In het gevoelige lied geeft Styles toe dat hij te veel songs over zijn ex schrijft. ‘You said you care, and you missed me too/And I’m well aware I write too many songs about you.’
In vrijwel alle nummers geeft Styles zich bloot. Hij vertelt hoe hij zich voelt en je kan goed merken dat de break-up de grootste inspiratie van het album was. Dat kan af en toe gaan vervelen, maar gelukkig staan er ook andere nummers op die niet over dit onderwerp gaan.
Het album kent een goede mix tussen up-tempo en rustiger nummers, waarbij je duidelijk invloeden van Fleetwood Mac, Queen en Bon Iver hoort. De nostalgische sound, zoals deze ook te horen was op zijn debuutalbum, weet de zanger op Fine Line goed te combineren met pop. Waarbij de genres op zijn eerste album nogal heen en weer vlogen, hoor je op Fine Line steeds meer Styles’ unieke muziekstijl. Dat maakt het album minder brutaal en minder gewaagd, maar wel prettiger om naar te luisteren.
