Iedereen had vroeger wel een vriend of vriendin waarbij je toch net iets liever kwam spelen dan bij anderen. Je werd daar namelijk omringd door oprechtheid en warmte, maar bovenal kon je daar even alles laten gaan. Exact dat is het gevoel wat het derde soloalbum van Harry Styles, getiteld Harry’s House, losmaakt. De combinatie van funky baslijntjes, bombastische drums, intrigerende synths en de ingetogen maar tegelijkertijd krachtige stem van Styles, nodigen de luisteraar uit naar een huiskamer waar muziek wordt afgespeeld met invloeden uit de jaren zeventig en tachtig.
In een recent interview met Zane Lowe vertelt het voormalig One Direction-lid dat hij dit album meer voor zichzelf heeft gemaakt en dus niet zozeer om de grote getalen luisteraars te pleasen. Hij probeert als het ware een gevoel van thuis te creëren en nodigt jou, de luisteraar, uit. Hiermee verraadt Styles wel dat er in zijn huiskamer veel Marvin Gaye en Prince wordt afgespeeld, want die invloeden hoor je duidelijk terug.
De albumopener ‘Music for a Sushi Restaurant’ bouwt langzaam op naar een refrein gevuld met uitbundige blazers waarvan menig luisteraar uit de stoel springt. Het heeft dan ook wat weg van het Grammy-winnende nummer ‘Watermelon Sugar’ dat verscheen op het vorige soloalbum van de Britse zanger genaamd Fine Line. Voor de rest van het album blijft deze vorm van extase echter uit.
De teksten op Harry’s House zijn gevoelig en oprecht. Daarnaast zijn groei en vertrouwen terugkomende thema’s. Op Little Freak en Matilda weet Styles verdrietige en ietwat tragische teksten te verpakken in aanstekelijke en meezingbare nummers. Echter is het een fijne lijn tussen geloofwaardigheid en een misplaatst charmeoffensief. Little Freak en Matilda zijn instaat een gevoelige snaar te raken, maar bij Boyfriends en Love Of My Life voelt dit wat geforceerd.
Waar ‘Music for a Sushi Restaurant’ het echt moet hebben van het opgewekte karakter, moeten nummers als Late Night Talking, Grapejuice, Cinema, Daydreaming en Satellite het meer hebben van hun funky en groovy karakter. Zeker bij Cinema en Daydreaming nodigen de gitaar en bas uit tot bewegen. Dat is geen verrassing als je meervoudig Grammy-winnaar John Mayer de gitaar en Pino Palladino de bas laat bespelen.
Naast aanzetten tot gewoel laat Styles de luisteraar ook weer even tot zichzelf komen. Met nummers als Little Freak, Matilda en Boyfriends verzorgt de Brit een intiem één op één moment. Boyfriends spant hierin de kroon. Via een harmonisch fluisterspel zingt Styles over de minder leuke kant van vriendjes. Samen met zijn band weet hij op magistrale wijze een gevoel van eerlijk- en oprechtheid te creëren. Hierbij helpt het dat de chemie met zowel de bandleden als de producers duidelijk terug te horen is op dit album.
Met Harry’s House bezorgt Harry Styles de luisteraar een vorm van oprechtheid, intimiteit maar bovenal een uitlaatklep; het gevoel van thuis dus. De Brit is op zijn best wanneer hij bedroevende teksten weet te verpakken in aanstekelijke deuntjes. Na jarenlang in de spotlights te hebben gestaan lijkt Styles zichzelf op dit album dan eindelijk écht te hebben gevonden.
