Wie aan metal denkt krijgt hoogstwaarschijnlijk niet direct associaties met de Nederlandse taal. Heroïek en strijd laten zich nou eenmaal slecht vatten in de taal van Jan Smit en Marco Borsato, en vrijwel elke band van eigen bodem verkiest dan ook het Engels. Heidevolk niet, en met Velua levert het Gelderse gezelschap een ijzersterk argument af voor dit standpunt.
Ten tijde van Heidevolks debuutplaat De Strijdlust is Geboren lag de nadruk in de Nederlandse pers vooral op het imago van de leden. Trouw aan hun moedertaal hadden ze zich illustere muzieknamen aangemeten als Bomenbreker en Splintervuyscht en de release van de cd werd aangekondigd als een ‘straalschijfontketenfeest’. De band werd hierop door verschillende bladen weggeschreven als een gimmick, die op muzikaal gebied te weinig nieuws bracht om zijn bestaan te rechtvaardigen. Inmiddels zijn we tien jaar verder, heeft de groep al sinds 2008 een contract met Napalm Records en blijft de fanschare van de heren in binnen- en buitenland groeien. Terecht, afgaande op Velua, het vijfde studioalbum van de groep.
Vanaf de eerste tonen van opener Winter Woede is te horen hoeveel vooruitgang de band heeft geboekt qua muziek en mix ten opzichte van zijn debuut. Hoewel het nummer vrij rechttoe rechtaan is, zijn de instrumenten helder en duidelijk in de mix en liggen de zanglijnen er comfortabel bovenop. Heidevolk staat bekend om het gebruik van meerdere zangers en clean gezongen vocalen, een combinatie die op eerdere albums af en toe naar het komische neigde. Op Velua lijkt de kunst echter volledig onder de knie en draagt de samenzang tussen de twee zangers bakken sfeer bij aan de in totaal twaalf nummers.
De volwassenwording van de Gelderse metalheads blijkt ook uit het uitgekiende gebruik van de viool en fluit. Toen de band ten tijde van Walhalla Wacht (2008) begon te experimenteren met deze instrumenten kwamen ze in elk nummer terug, soms in schril contrast staande met de compositie of toon van de muziek. Op Velua zijn ze beter gedoseerd en goed opgenomen in de mix. Gevolg? Een mooie, melancholische toon die telkens bijdraagt aan de sfeer van vervlogen tijden die centraal staat op het album.
De rest van Velua biedt een gebalanceerd geheel van stompende riffs en galmende dubbelzang. In stilistisch opzicht wisselt de band elegant tussen rauwe death metal en de meer traditionele folk. Het derde nummer, Urth, laat perfect zien hoe ver de band over de jaren is gekomen. Met akoestische ondersteuning begint het album met een simpele gitaarlijn die de zanglijnen ondersteunt. In het refrein brengt de viool rust en sfeer terwijl dubbele basdrums het tempo opstuwen. Naarmate het nummer vordert worden grunts en viool steeds feller afgewisseld en is er zelfs ruimte voor een gitaarsolo, iets wat de band voorheen zelden deed.
Dat de band niet bang is te vernieuwen blijkt ook uit afsluiter Vinland, dat geheel in het Engels is gezongen. En wat blijkt? Na de andere nummers in het Nederlands gehoord te hebben, valt Vinland bijna tegen. Opeens is onze moedertaal de taal geworden van Wodan, van oorlog en strijd, van vervlogen tijden en van de heren Bomenbreker en Splintervuyscht. Heidevolk bewijst dat een eigen smoel en sound evolutie en ontwikkeling niet in de weg hoeven staan en levert met Velua een van de beste metalplaten van eigen bodem af. Of is het metaalplaten?
