En Toch… (2014) en Alles Is Anders (2015) werden in een tijdsbestek van nog geen elf maanden uitgebracht. Het drieluik zou gecompleteerd worden met Tussen De Regels, zo was de boodschap. Henny Vrienten liet zijn solowerk echter even liggen om weer met Doe Maar de podia te bestijgen. Ook kreeg het project Vreemde Kostgangers met Boudewijn de Groot en George Kooymans voorrang. Nu, vier jaar na Alles Is Anders, wordt de trilogie dan eindelijk gecomplementeerd.
Op Tussen De Regels maakt Henny Vrienten de reis terug naar het verleden. De zanger roept veel nostalgische gedachten op met zijn songs. Dat blijkt al direct op single en opener Karnemelk Met Bitterkoekjes, waar hij terugblikt op zijn jeugdjaren. Het nummer is vrijwel volledig in de tegenwoordige tijd geschreven, waardoor het een trendbreuk is met veel daaropvolgende tracks. Want er wordt veelvuldig in verleden tijd gezongen. De hang naar vroeger. Nostalgie. Dat ademt Tussen De Regels voornamelijk uit. Op Carnaval krijgt dat zelfs iets macabers: ‘Kom nu naar het carnaval/Van mijn feestelijk verval/Hef het glas op wie ik was/(…)/Geniet van mijn feest/Ik ben er geweest.’
Dat patroon zet zich door op Museum van Weemoed en Gemis. Titeltrack Tussen De Regels maakt het allemaal nog enger. ‘Tussen de regels staat precies wat ik bedoel/Tussen de regels lees je mijn gevoel/Achter de woorden zie je staan/Het is gedaan.’ Het geeft de indruk dat dit voor de 71-jarige Vrienten zijn allerlaatste album is en dat zou zonde zijn, want hij schrijft nog altijd zeer fraaie teksten. Melancholisch en donker, maar fraai. Puur qua zang en muzikale invulling zal je niet weggeblazen worden door Tussen De Regels, al is Blues van het Lege Bed – uiteraard een bluessong – een fijne verrassing. Toch gaat het voornamelijk om de verhalen die er verteld worden.
Gelukkig kan de donkere nostalgie ook lichter uitgelegd worden. Vrienten kondigde namelijk onlangsaan dat Doe Maar weer zal gaan toeren, wat ook weer het voorlopige eind van zijn solotijd zou betekenen. “Dat (de vorige optredens, red.) is ons zo goed bevallen, dat we onszelf afvroegen: ‘Waarom doen we dit niet nóg een keer?’. Dus dat gaan we doen.” De tweede helft van Tussen De Regels heeft qua tekst bovendien een veel warmere uitstraling. ‘Niemand om hem heen/Voelt zich ooit alleen/Hij is tevreden.’ Zelfs liefdesliedjes komen voorbij, iets dat tijdens de eerste helft van het album onmogelijk leek. ‘Al ben je nog zo ver weg/Ik ben het liefst/Het allerliefst bij jou.’
Als je dan zowel het zware als het liefdesdeel hebt gehad, deelt Vrienten als slotakkoord nog zijn impasse. Op Dit Is De Tijd lijkt Vrienten op het ene moment vrede te hebben met de situatie: ‘Laat dit duizend jaar duren.’ Toch spreekt niet uit alles die voldoening. ‘Stil is de leegte/Waar niks bewegen wil.’ Tenzij stille leegtes helemaal zijn ding zijn natuurlijk.
Het is wat dat betreft de perfecte afronding van een opzettelijk licht verwarrend album. Op Tussen De Regels is er veel ruimte voor eigen interpretatie tussen de regels door, dus misschien is geen van de bovengenoemde veronderstellingen correct. Er ligt hoe dan ook een fraaie plaat van Henny Vrienten voor je klaar. Zelfs voor wie niet tussen de regels door probeert te luisteren.
