Na Notes Of The Underground en een wereldtour, waarbij de gemaskerde mannen van Hollywood Undead ook in Amsterdam hebben opgetreden, is het tijd voor album nummer vijf. In aanloop naar de release hebben ze drie nummers van het album uitgebracht, waaronder de titeltrack Day Of The Dead. Daarmee hebben ze de harten van de fans zeker warm gemaakt.
Rock, rap of elektronica; het is lastig om Hollywood Undead binnen een genre te plaatsen. Tekstueel past het perfect in de hiphop-scene: hier en daar is er een edm-beat te horen. Maar er zijn ook genoeg songs, zoals Young, die overduidelijk in het Rock-genre thuishoren. Usual Suspects is het eerste nummer van Day of The Dead en het wordt meteen duidelijk dat Hollywood Undead experimenteren ook op deze plaat niet schuwt. Het nummer begint met een flinke dubstepbeat en houdt die vibe de gehele 4 minuten vast. Alhoewel de dubstep goed past bij het nummer, is het gebruik ervan twijfelachtig. De band die kuddegedrag altijd afkeurde laat nu juist datgene horen waar de meute om vraagt en dat is jammer. Maar na slecht nieuws komt goed nieuws, en dat is in dit geval het nummer Day of The Dead. 100% Hollywood Undead: het klinkt vertrouwd en blijft lekker hangen.
Net zoals er op het vorige album enkele ‘foute’ platen te horen zijn, ontbreken deze ook niet op Day Of The Dead. War Child start als een heel slecht nineties nummer maar het pakt je in, zorgt voor een grote glimlach en levert guilty-pleasuregedachten op. Geen gevoel dat je bij Hollywood Undead verwacht, maar des te groot is de verrassing.
Toch is Hollywood Undead niet alleen maar uitbundig. Does Everybody In The World Die is met teksten als ‘Just another shallow man, zipped up in a body bag’ een erg donker nummer. En ook Dark Places en Take Me Home laten de serieuzere kant van de band zien.
De band uit Los Angeles brengt met Day Of The Dead een album uit dat de vraag in welk genre Hollywood Undead past nog steeds niet beantwoordt. Het is een mix van alles maar dat is misschien ook de kracht van het album. Ze weten rap op de goede manier te mengen met rock. De populaire en commerciële deuntjes uit War Child en Usual Suspects hadden achterwege mogen blijven, maar zelfs daar komen de heren mee weg. Dus heb je zin in grotendeels inhoudsloze teksten en vind je het niet erg om hier en daar een ‘bitch’, ‘dick’, en ‘fuck’ voorbij te horen komen, dan is deze plaat zeker het luisteren waard.
