My Own Pool Of Light. Die titel heeft Holy Holy op de cover terug proberen te laten komen met een vaag roze licht dat vanuit een donker meer de lucht in schiet. Gelukkig is het Australische kwintet beter in het maken van muziek, dan in het bedenken van albumcovers.
Want de indierockliedjes op My Own Pool Of Light zijn fris en zitten vol creativiteit. Zo is Faces een vlot en energiek nummer dat na een keer luisteren al niet meer uit je hoofd wil. De diepe basklanken afgewisseld met snellere stukken, de stem van Timothy Carroll en het ritmische mee ge-tu-du van het mini-koortje (bestaande uit Ali Barter en Ainslie Wills) zorgen voor een supertrack. Ook op Sandra lukt het Holy Holy om Carrolls stem, backing vocals, de baslijn, synths en drums elkaar te laten versterken.
Sowieso zitten alle liedjes stuk voor stuk uitstekend in elkaar. Dat is te danken aan het duo Carrol-Oscar Dawson. De vocalist en gitarist vormen het hart van de band en zijn verantwoordelijk voor praktisch alle songwriting, met een gewenst resultaat. Op vrijwel alle tracks valt de puzzel perfect in elkaar. Soms zie je in één keer het hele plaatje en is het direct raak. En soms worden de stukjes nog gedurende het nummer bij elkaar gevoegd en ontvouwt het grotere geheel zich langzaam. Zo begint Teach Me About Dying me een vlug en kort drumritme, alvorens de zang, synths en secundaire stemmen zich er laag voor laag opplakken. Af en toe geeft Holy Holy ook een fraai inkijkje in een van hun privélevens. Zo gaat Frida over de dochter van Carroll en hoe de hedendaagse genderstereotypes haar tegenhouden om te ontdekken wie is en wat ze later wil worden. Behalve dat Frida heerlijk wegluistert, is het qua lyrics ook hoogtepunt van de plaat. De verschillen tussen hoe mannen en vrouwen in de media worden getypeerd, worden prachtig verwoord. ‘He was so smart, and he was strong/He had all the answers, and he was never wrong’ staat tegenover ‘She was pretty, she was the prize/She was the glory, she was inside’.
Toch kent My Own Pool Of Light buiten de totaal niet met de muziek matchende cover nog een mispeer. Namelijk afsluiter St Petersburg. Aan het begin van de track klinkt het nog alsof het een mooie ingetogen pianoballad wordt, maar langzaam wordt de galmbak dusdanig opengetrokken dat het alles overheerst. Het is geen bombastische opbouw, gewoon nare en onnodige galm. Alsof iemand je na driekwartier lol maken vanuit het niets je een klap in je gezicht geeft en wegloopt. Kijk, als je twaalf liedjes maakt is het niet erg als er een mislukte tussen zit. De kunst is alleen dat dan te erkennen en het liedje van het album af te houden.
Het zou zonde zijn om bij My Own Pool Of Light alleen te denken aan de die nare nasmaak. Want Holy Holy heeft voor de derde keer op rij gewoon een fris en creatief album afgeleverd. Nu volgende keer ook een frisse albumcover.
