Houndmouth – Golden Age

Waardering

5

4

In 2015 verraste Houndmouth menigeen met het pakkende rootsnummer Sedona. Ja, de muziek van Little Neon Limelight was wat gelikt en helemaal een eigen sound had de groep nog niet, maar mensen waren enthousiast. Er moest gewoon wat tijd overheen gaan. Nu brengt Houndmouth haar derde album Golden Age uit. En er is veel veranderd in de tussentijd.

Zo nam bandlid Katie Toupin, die een grote stempel op de groep drukte met haar goede zang- en keyboardkwaliteiten, in 2016 afscheid van Houndmouth en ging de band een meer pop-beïnvloede kant op. Het is zeer te merken aan de nummers op Golden Age. De muziek kent minder afwisseling in geluid nu het grotendeels aankomt op leadzanger Matt Myers. De liedstructuren zijn gemakkelijk, met pakkende refreintjes. De productie is clean.

Toch is het openingsnummer Never Forget intrigerend. Na een halve minuut in de verte te hebben geklonken komt een synth op als ware het een begin van een film. Myers begint zacht te zingen. Is het gericht aan Toupin? Misschien. Wat wel zeker is, is dat door de eenvoud van het nummer de aandacht er wel direct bij is. Een uitbarsting volgt halverwege, al blijft het gegrond in de eenvoud. Je vraagt je af waar het album heen zal gaan. En dat is wat je wilt bij de opener. Dan volgt het nummer Golden Age met een lekkere groove, al zit de productie behoorlijk in de weg. De band wil er duidelijk een feestje van maken, iets dat ze in de nummers die volgen lijken te willen vasthouden. Weg is wel de sfeer van Never Forget, al klinkt het zeker niet verkeerd. Vooral Strange Love klinkt wel leuk. Maar halverwege de plaat loopt de band toch vast.

Absoluut dieptepunt is het nummer Coast to Coast. Het liedje doet wat aan als een Imagine Dragons-hitje. Van het popsausje dat over het refrein gegoten is wil je de plaat bijna stopzetten. In niets doet het denken aan de roots en country van een album eerder, waar je zo in het midden van de plaat steeds vaker verlangend aan terugdenkt. Gelukkig wordt het daarna ietsjes beter, maar het (toch al niet bijzonder hoge) niveau van de eerste helft van de plaat wordt niet meer gehaald. De band lijkt zoekende om het album iets bijzonders te geven binnen de standaard popstructuren, maar weet eigenlijk geen raad met de nieuw ingeslagen weg. De overgang van Modern Love (een imitatie van Broken Bells?) naar World Leader spreekt boekdelen. Het had er niet hoeven zijn. Het voegt niets toe.

Het is dat de eerste vijf nummers van Golden Age nog redelijk te pruimen zijn, anders was dit toch wel een erg teleurstellende plaat geworden. Nu kunnen er nog net wat leuke nummertjes uit geplukt worden, maar dan is het ook wel weer genoeg. Natuurlijk was de klap van het vertrek van Toupin groot. Ze wordt overduidelijk gemist. Houndmouth doet een grote sprong het diepe in, niet wetende dat er vele haaien in het water zwemmen.