De ster van de sympathieke Ier Hozier is de laatste jaren steeds feller gaan schijnen. Na zijn overrompelende debuut Hozier en de EP Nina Cried Power is daar zijn langverwachte tweede langspeler Wasteland, Baby!
De openingstrack is meteen raak, dit is Hozier op zijn best. Nina Cried Power is een duet met Mavis Staples en is niet voor niks door Barack Obama op zijn playlist ‘favoriete liedjes van 2018’ gezet. Het is een eerbetoon aan de protestsong en aan verschillende artiesten die hun stem lieten gelden tijdens onzekere tijden. Met de Nina uit de titel bedoelt Hozier Nina Simone, maar gaandeweg het nummer wordt haar naam vervangen door onder andere Billie, Mavis, Curtis, B.B., Lennon en Dylan. Het nummer begint met een lekkere drumbeat, Hozier’s stem en de piano. De eerste zin is gelijk een klap in het gezicht voor mensen die zichzelf bewust en begaan vinden. Hozier zingt: ‘It’s Not The Waking, It’s The Risin.’ Hozier stelt dat het in de wereld niet gaat om wakker worden, maar om opstaan en er iets aan doen. Als je iets vindt is dat hartstikke mooi, maar als je iets wilt veranderen moet je je mond opentrekken. Amen. Hozier en Staples maken er een schitterend, krachtig duet van, dat onder je huid kruipt.
Na zoveel muzikaal geweld volgt er iets van rust met Almost (Sweet Music). Een relaxed klinkende gitaar opent het nummer en al snel volgt de wat meer ingetogen zang van Hozier. Het is een nummer om naar te luisteren, terwijl je geniet van je favoriete drankje in de zon op een lome zomermiddag. Muzikaal gezien is het minimalistisch met de gitaar, drumbeat, handklap en achtergrondzang, maar de stem van Hozier maakt het tot een toptrack.
Movement doet denken aan het in 2013 uitgekomen Take Me To Church, het nummer dat voor de absolute doorbraak van Hozier zorgde. Qua opbouw, zang en dramatiek zijn er overeenkomsten. Movement is eind 2018 al uitgekomen als teaser voor de nieuwe plaat. De bijbehorende clip is een kunstwerkje op zich met een hoofdrol voor balletdanser Sergei Polunin. Het onderstreept eens te meer de kracht en dramatiek van het nummer, een pareltje!
Met de titeltrack brengt Hozier weer rust door je speakers. Het doet aan als een kinderliedje en heeft met zijn fijne melodie en heerlijke gitaar ook echt een kalmerend en rustgevend effect.
Hozier bewijst op Wasteland, Baby! eens te meer dat hij een begenadigd songwriter is en moeiteloos muziek in verschillende stijlen maakt. Zo bevat het album lekkere poprocksongs als No Plan, Be en Dinner & Diatribes. Met onder andere Movement, As It Was en Talk Redefined komt Hozier in de buurt van de muzikaliteit en dramatiek van Take Me To Church.
Wasteland, Baby! heeft liefst veertien tracks en een speelduur van krap een uur. 2019 is pas twee maanden onderweg, maar dit album komt zeker terug op de traditionele eindejaarslijstjes.
