Trouw is moeilijk in een getal uit te drukken, maar de ruim 200.000 dollar die Icon For Hire door middel van crowdfunding ophaalde voor het maken van het nieuwe album Amorphous zegt voldoende over de fanbase van de band. Aan Icon For Hire de taak om te voorkomen dat de fans een kat in de zak hebben gekocht.
Icon For Hire doet het altijd net even anders. Zo koos de band er na het tweede studioalbum Icon For Hire (2013) voor om als volledig onafhankelijke artiest verder te gaan. Om onder het contract met hun platenlabel uit te komen, vroegen de bandleden zelfs een faillissement aan. Weinig mensen zagen de toekomst van Icon For Hire met vertrouwen tegemoet, op eigen benen met die gekke combinatie van rap, rock en elektro. Maar zij rekenden buiten de hondstrouwe fanbase om. Na You Can’t Kill Us uit 2016 is Amorphous het tweede album dat volledig door de fans is gefinancierd. Veel meer indie dan Icon For Hire krijg je ze niet.
Met Last One Standing bracht Icon For Hire al in een vroeg stadium een enorme knaller uit. Een nummer dat enerzijds een dikke middelvinger vormt naar iedereen die aan Icon For Hire twijfelt en anderzijds gaat over zelfvertrouwen en jezelf durven zijn. En Last One Standing geeft ook daadwerkelijk een boost. Dat komt met name door de performance van frontvrouw Ariel Bloomer. De rozeharige zangeres geeft precies de energie die nodig is om de boodschap zelfverzekerd over te brengen. Zo voelen we ons na afloop van Last One Standing allemaal even een superheld.
Toch vloeit de superkracht niet in grote mate op Amorphous. Zo krachtig en overtuigend als Icon For Hire klinkt in Last One Standing, zo slap en futloos klinkt de band op andere momenten. In Panic Attacks bijvoorbeeld. Bloomer gaat over op rap-achtige vocalen in de coupletten en dan is ze toch hoorbaar minder in haar kracht. In Waste My Hate trapt Bloomer in diezelfde val, maar die track gaat nog veel meer ten onder aan het ronduit irritante refrein. Schreeuwerig, opdringerig en onaangenaam. Het doelloze minuutje van Interlude – Impossibles_Obstacles is alleen maar een verlenging van irritatie.
Bloomer kan absoluut zingen, maar wil bij vlagen te graag de nieuwe Gwen Stefani zijn. Dat is jammer, want zodra ze weer die stoere rockzangeres is, komt Icon For Hire behoorlijk lekker uit de verf. Curse Or Cure bijvoorbeeld. Vooral het brute refrein doet de hoofden headbangen. De slimme bridge geeft het einde nog een extra duw in de rug. Seeds is niet spectaculair, maar toch best aardig bedacht met het samenspel tussen de zang en het elektrodeuntje. In Brittle zijn het juist de elektronische invloeden die op de zenuwen werken. Zo vliegen de emoties op Amorphous continu van links naar rechts en weer terug.
Icon For Hire is bijzonder eigengereid, zo blijkt ook weer uit Amorphous. Het duo gunt zichzelf de vrijheid om alle ideeën die ze hebben uit te voeren. Maar toch heb je het gevoel dat een beetje weerwoord van een kritische buitenstaander het niveau van de band een stuk verder omhoog zou kunnen stuwen. Je kunt iets een goed idee vinden, maar dan hoeft het nog geen goed idee te zijn. Nu moet Icon For Hire maar hopen dat de roze bril van hun financiers alle minpunten van Amorphous camoufleert, anders droogt de geldkraan voor een volgende plaat snel op.
